What the hell happened? ( Edward )

Dankzij de goede zorgen van Luna was hij weer volledig herstelt, maar doordat Zach zo lang op zijn eerste transformatie had moeten wachten omdat hij tijdens nieuwe maan was gebeten groeide elke dag de angst voor eerste verandering in een weerwolf. Met Xeron liep het ook niet echt lekker meer en dat was vreemd want ze waren altijd twee handen op 1 buik geweest en ze konden elkaar gedachten bijna lezen. Maar zins dat Zach gebeten was, was dat allemaal verandert. Xeron wilde graag weg van het weerwolven terrerorium, maar Zach wilde er graag blijven. Hij voelde zich zelfs voor zijn verandering hier veel meer op zijn plaatst dan bij de magiers. Zach had net weer knallende ruzie ver buten gehoorafstand van het weerwolven dorp gehad en de maan zou deze avond vol zijn. Dus Zach was nog al snel geprikkeert en wilde eigenlijk liever niet dat Xeron erbij was. Dat had het paard vreselijk gevonden, want ze deden alles altijd samen? Zach zat nu op een rots bij het Aberon lake en staarde voor zich uit. Hoe zou het zijn? Pijn zou hij zeker voelen, dat hadden wat oudste tussen de weerwolven hem al verteld, maar Zach wist niet of zijn eerste verandering meteen al de baas kon? Zach zat ineen gedoken met zijn knieén opgetrokken en zijn kin op zijn knieén naar het meer te kijken. De schemering was net gevallen en Zach voelde hoe zijn bloed kookte in zijn aderen. De maan zou niet lang meer op zich laten wachten en Zach gromde even lichtjes van ergernis. Waarom moest Xeron dan ook zo koppig zijn en altijd overal bij zijn? Zijn blik gleed over het meer en over zijn omgeving. Het voelde zo raar. Hij miste zijn oude leven! Zach sloot zijn ogen en liet oude herinneringen op komen. Thuis in rusland was het altijd heerlijk en rustig geweest tot dat Brent zo stond was om zijn magie voor een meisje te tonen die bang van hem werd en weg vluchten. Zijn ouders die alles klaar gezet hadden om hem te kunnen laten vluchten samen met Xeron. Toen ze op de heuvel stil stonden zag Zach hoe hun ouders vermoord werden. Verdriet en woede hadden hem toen gevuld. Xeron had Zach naar hier gebracht, maar ook hier ging niet alles zo als het hoorde te gaan toch? Zach werd opnieuw vervult met woede en verdriet, maar binnen in hem voelde Zach iets roeren! Zijn wolf werd gevoed met deze emotie's! Zach hoorde poot stappen dichterbij komen en ergens was hij ook lichtjes jaloers op die zich al langer konden veranderen tussen mens en wolf. Maar hij liet het nooit merken nog zien. De wolf kende hij wel, maar diens naam ontglipte hem steeds wanneer hij hem als wolf aan zag komen...

Met een geïrriteerde blik wandelde Edward tussen de bossen door. Hij was het zat, spuugzat. De jongens in de roedel waren hem al weken aan het pesten en aan het doen, en nu was hij er klaar mee. Dag in, dag uit had Ed aan moeten horen hoe miezerig klein hij wel niet was, dat zijn twee metalen ledematen hem zwak maakten. Het haalde hem onderuit, mentaal gezien. Echter liet hij dat verdoezelen door agressief te reageren. Iedereen die hem meer de grond in boorde, kon een uithaal tegen zijn of haar kop verwachten. Al werkte die methode niet. De andere weerwolven waren groter dan hem, sterker in een fysiek gevecht, maar sneller waren ze niet. Dat was waarschijnlijk het enigste wat hij zelf goed kon doen: snel wezen. Soms had klein zijn wel zijn voordelen. Zo kon hij op plaatsen komen waar grote wolven niet in pasten. Of onder de extreem grote wolven door lopen. Hoewel Ed vaak de hoop had te groeien, besefte hij ook door deze dingen dat het niet slecht was. Hij sprong over een struik heen, waarna de grond van zachte mos en modder, meer over ging in gesteente. Kijk, weer een voordeel. Door zijn metalen linker achterpoot en rechter voorpoot maakte hij zich minder zorgen dat een klein kiezelsteentje tussen zijn voetkussentjes terecht zouden komen. Ed snoof de lucht van het meer eens op. Ja, een meer had een lucht. Helder en fris, fijn voor je neus. Echter bracht het ook een geur van een andere weerwolf mee. Een nieuwe geur, en hij kreeg al zo'n vaag vermoeden wie die weerwolf moest zijn. De nieuweling waar sommigen hem al over had verteld. De nieuweling, die ooit eens een magiër was geweest. Hij zuchtte eens. Eigenlijk had hij weinig zin in een soort genoot. Want waarschijnlijk was deze jongeman net zo'n kloothommel als de rest van de jongens. Nee, zijn kijk op de anderen werd er niet beter door. Edward liep verder, en voor hij het wist zag hij de jongen zitten op een steen. Hij hielt stil, onderzocht de nieuweling nauwkeurig en ging vervolgens op z'n achterwerk zitten. 'Hoi'

Zijn gedachten gingen als een razende te keer. Flarden van zijn herinneringen voegde zich samen. Enkel niet in de juiste volg orde. Zach schrok op van een stem die verrassend dichtbij was. Uit zijn gedachten getrokken keek Zach hem aan. Deze had hij wel eens ziek lopen, maar er nooit contact mee gezocht... Met geen van de weerwolven op Sasha en Luna na dan... Zach keek hem aan en knikte. 'Ook hallo.' zei Zach en keek weer voor zich uit. Hij had na zijn ruzie met Xeron even geen zin in gezeldschap en al helemaal niet met wat komen ging. Zach voelde zich vreselijk beroerd en nu wist hij niet of het door de maan kwam of van zijn woordewisseling met Xeron. Hij had er eigenlijk best spijt van! Toch was het hem geleerd altijd beleefd te blijven zelfs als hij nergens zin in had. 'Kwam je ook de rust opzoeken?' vroeg zach rustig en keek weer even naar de jongen naast hem. Hoe heten hij ookal weer? Eddie? Nee, Ed? Vast niet, Edward! Ja het was Edward. Sommige noemde hem Edje Blikkenpoten? Dat had Zach eens horen vallen, maar zulke dingen moest je niet zeggen zelfs niet gewoon voor de lol. Ze moesten eens nadenken of ze zulke woorden zelf ook leuk zouden vinden mochten ze ooit zo eruit komen te zien als Edward. Zach voelde een lichte steek door zijn lichaam boren alsof er klauwen in zijn vlees gezet werden, maar dit waren enkel voorpijnen. Net als bij voorwee'en bij een bevallende vrouw. Zach kromp even in en ging daarna weer recht zitten. Hij moest er toch door heen of het nu zeer deed of niet!

Edward nam de jongen goed in zich op. Elke detail, de houding die hij had, zijn gezicht. Er was iets mis en Ed had al zo'n gevoel wat. Hij had gehoord dat die gast gebeten was door een weerwolf en daardoor veranderde, dus deze avond moest de eerste keer voor de ex-magiër worden om naar zijn nieuwe vorm te veranderen. Oh great, hij was weer bij iemand op de perfecte plek. Zachtjes zuchtte Ed en schraapte eens met zijn rechter poot over enkele kleine steentjes. 'Ook hallo.' Zijn oren bewogen even heen en weer, waarna ze weer naar voren stonden. Ondanks zijn irritatie wilde hij niet bot overkomen. Deze jongen had het al zwaar genoeg, op verschillende gebieden. In de roedel leek die jongen ook al niet echt lekker te liggen. Even had Edward medelijden met hem. Maar goed, er was weinig aan te doen. Men deed wat hij wou. Je kon regels verzinnen, maar dat zouden de Die Hards echt niet zomaar tegenhouden. Ze zouden het toch stiekem doen. 'Kwam je ook de rust opzoeken?' kort knikte Ed, al gaf hij nog niet meteen echt antwoord. Zijn aandacht was voor enkele seconden getrokken door een vogel dat over het water scheerde. 'Klopt ja. Te lang in de roedel rondlopen en je wilt direct zelfmoord plegen door een minderwaardigheidscomplex.' Zijn wolvenstem had droogjes geklonken, maar menen deed hij het wel. 'Jij was die nieuwe toch? De oud-magiër? Wat is je naam? Ik heb wel over je gehoord, enkel je naam bleef niet echt bij me hangen.' Vriendelijk keek hij hem aan. 'Je zit nu middenin je eerste verandering niet waar?'

kort knikte Ed, al gaf hij nog niet meteen echt antwoord. Zijn aandacht was voor enkele seconden getrokken door een vogel dat over het water scheerde. 'Klopt ja. Te lang in de roedel rondlopen en je wilt direct zelfmoord plegen door een minderwaardigheidscomplex.' Zijn wolvenstem had droogjes geklonken, maar menen deed hij het wel. 'Jij was die nieuwe toch? De oud-magiër? Wat is je naam? Ik heb wel over je gehoord, enkel je naam bleef niet echt bij me hangen.' Vriendelijk keek hij hem aan. 'Je zit nu middenin je eerste verandering niet waar?' Zach luisterde naar wat hij als eerste zei en moest er even om grinniken. 'Dat valt nog wel mee. Ik ben erger gewent.' zei Zach zacht en een nieuwe steek schoot door hem heen, maar dit keer verbeet hij de pijn al was die glans wel in zijn ogen te zien. Toen Edward erover begon dat hij de nieuwe was verdween zijn vrolijkheid niet helemaal, maar knikte Zach kort en bondig. 'Ja en ja.' zei Zach op zijn laatste woorden en kon een kleine kreun niet onder drukken toen een andere fellere pijn scheut door hem heen stroomde. Het begon onderhand lastig te worden te blijven zitten, maar Zach vertikte het om nu een andere houding aan te nemen. Hij zat eigenlijk best goed op de platte rots, maar toch was het eigenlijk best smal. Zijn blik gleed even naar Edward toen deze naar zijn naam vroeg. 'Zach... eurg! Zach Verering. Jij... Verdomme! Bent Edward als ik het goed heb?' stelde Zach zich met een paar happeringen voor. toen de pijnscheuten zich sneller achter elkaar begonnen op te volgen! Zach voelde dat de maan bijna haar hoogste punt had bereikt, maar zijn bloed leek wel bijna over te koken!!!

'Dat valt nog mee. Ik ben erger gewend.' Edward keek Zach aan. Erger? Well, niet echt geweldig. Maar kleine opnerkingen of grote, het haalde je toch naar beneden. "Erger dan de roedel? Gast, wat deden ze je dan wel niet aan?" Natuurlijk verwachtte hij geen direct antwoord. Helemaal geen antwoord zelfs. Sommige dingen vertelde je gewoon niet zomaar. Zoals je hele levensverhaal, of traumatische gebeurtenissen. Oke, er bestonden wezens die zoiets wel zonder problemen vertelde, maar dat verwachtte Ed niet van deze knul. Zo'n type leek het hem gewoon niet. 'Ja en ja.' De kreun was Ed niet ontgaan. Die gast had ontzettend veel pijn en er was niks wat je ertegen kon doen. Ja, de verandering ondergaan, maar dat gebeurde pas als de maan er was. En als z'n lichaam er klaar voor was. Ergens wou hij dat hij de nieuweling kon helpen, maar hij kon gewoon niks anders doen dan bij hem blijven. 'Zach... eurg! Zach Verering. Jij... Verdomme! Bent Edward als ik het goed heb?'  Hij knikte eens. 'Aangenaam Zach.. En inderdaad, ik ben Edward Elric.' Als hij eerlijk was, was hij verbaast dat Zach zijn naam wist. Weer merkte Ed hoe zwaar die gast het had. Zoiets kon hij aanvoelen. 'Probeer te blijven ademen en niet tegen de pijn gaan vechten. Dat maakt het enkel erger.'

De reactie van Edward liet Zach even sarcasties glimlachen. 'Wees maar blij dat je dat niet weet. Het is nog erger dan die woorden die ze naar je hoofd slingeren.' zei Zach en schudden even zachtjes zijn hoofd. Ongewild kwamen de beelden van zijn vechtende en stervende ouders naar boven. Zach keek weg om die woedende blik in zijn ogen te verbergen. Hij wenste dat de maan eindelijk komen zou en hem uit zijn leiden zou verlossen? Die pijn was dan wel niet aangenaam maar het viel nu nog mee. Knikte even op de verdere woorden van Edward toen hij zich verder voorstelde als Edward Elric, maar reageerde er verder niet op. De maan kroop naar haar plekje en ze baden hen in haar prachtige maanlicht. Zach voelde pijnscheuten als 1 stroom in zijn lichaam gaan. Niet tegen de pijn verzetten? Dat kon Edward gemakkelijk zeggen, het gebeurde automatisch!. Zach kromp ineen en legde zijn handen plat op de steen en boog zijn hoofd zodat zijn gezicht niet langer zictbaar was. Zach grimaste en probeerde zich te ontspannen, maar het lukte hem gewoon niet... Pijn vloeide nu door zijn aderen als bloed, maar dan sneller. River leed ook pijn, maar minder en grijnsde bij het veranderen. Zach balde zijn handen even tot vuisten terwijl zijn lichaam veranderde. Het kraken van zijn jonge botten was duidelijk te horen. Zijn ribben zetten zich naar buiten en Zach gekreun werd steeds luider, maar zijn lichaam was nog niet klaar met veranderen! Nu knakte zijn armen, handen en vingers naar weerwolven poten. Zach zakte iets door zijn voorpoten heen en kreunde grommend. Zijn benen, voeten en tenen veranderde met veel gekraak. Zach kon zich niet langer bedwingen door te kreunen en maakte zachte gepijnigte geluidjes die tijdens zijn rug vergroeinig langer werden. Maar een gezichts verbouwining zou Zach zeer zeker niet stil te houden, want die verandering was nog het pijnlijkste! Zach kon het niet helpen dat hij daarbij het uitschreeuwde van de pijn. De pijn was oplopend geweest, maar werden aan het einde ondragelijk!!! Zijn zwarte vacht glom lichtjes zwart/groen, maar zijn pijnlijke kreet verging in wolven gehuil. Even daarna leek Zach nergens op te reageren. Doordat hij even door zijn poten zakte om even bij te komen van de hele verandering, maar dat was maar schein. River hielt de boel scherp in de gaten. Rustig zetten hij zijn poten goed neer en drukte zichzelf omhoog. Zach schudden zich zijn kop en keek Edward even aan, maar in die blik kon je al duidelijk zien dat Zach nu niet bij was!

De vriendelijke stem van Edward liet zijn oren even bewegen. River had nu voorlopig de macht naar zich toe getrokken! Zach was buitenbewustzijn geraakt tijdens de verandering. Hij had zo veel nog nooit geleden! River keek Edward kil aan met zijn gifgroene ogen en grijnsde vals. 'Het kon niet beter!' hij probeerde vriendelijk te klinken, maar de kilheid doorboorde de goede bedoeling. River sprong van de steen af en liep richting Ed. Wat was hij blij eindelijk vrij te zijn! Vrij om te doen wat hij wilde en niet naar Zach zijn wil luisteren. De herinnering van de dood aan Zach's ouders kwam omhoog en River gromde dreigend. 'Hm jij weet vast niet waar ik die gevederde knol kan vinden, kukkie?' vroeg River en keek de kleinere weerwolf droogjes aan, maar lang hoefte River niet te wachten. Xeron was Zach toch gevolgt om eigenlijk sorry te zeggen. 'Ah als je over de duivel spreekt, hm! Weet je Als jij niet was weg gegaan toen ze vermoord werden dan had Zach ze kunnen uitroeien!' beet River Xeron aan het einde toe toen hij het dier opmerkte. Xeron voelde dat er iets niet klopte! 'Zach zei al dat iemand zijn geest probeerde te manipuleren en nu zie ik eindelijk zijn ware aard... Als ik die arme jongen niet weg gebracht had, had hij ook kunnen sterven!' zei Xeron, maar opende dreigend zijn vleugels. Zach zou hij niks doen, maar dit wezen?!. Zach kwam langzaam aan weer bij en River liet er geen gras over groeien en schoot op Xeron af. Hij zou dat beest neer halen en snel ook!. River kreeg dan wel een trap tegen zijn schouderblad, maar negeerde het en greep de steigerende Xeron bij zijn keel en dwong hem tegen de grond. Flarden van wat er gebeurde sloegen zich op in Zach's brein, maar het leek wel een slecht in elkaar filmpje te zijn! Xeron trapte nog verscheidende keren, maar kreeg geen lucht door zijn dicht gebeten luchtpijp. River beet door waardoor bloed uit de paardenkeel sijpelde, maar enkele stralen schoten weg de lucht in. Xeron was te zwaard gewond om weer te kunnen genezen en stierf niet veel later. River liet los, maar zag er geen heil in om van het dier te eten. Hij had zijn lang gekoesterde wraak die hij al had toen hij nog uit magie bestond. 'Wat?!' snauwde River licht toen hij Edward aan keek.

River keek nog even naar het dier dat hij net gedood had. Het voelde heerlijk! Doden en dan overwinnen, maar toen Edward aan kwam gromde River diep. 'Tsk! Jij weet niet waar je het over hebt. Edtje! Dat mormel daar is de oorzaak dat Zach nu ouderloos is... en...!' verder kwam River niet. Zach werd weer wakker, maar wankeldpe even op zijn inmiddels vier poten. Hij zakte iets in en Zach schudden met zijn hoofd. 'Oha dat was geen pretje!' kreunde Zach licht. Zijn stem was compleet anders en hij voelde overal nog pijnlijke trekjes, maar snapte niet hoe hij bloed kon proeven? Had hij op zijn tong gebeten? 'Waarom zo'n opgefokt gezicht Edward?' vroeg Zach en keek even langs hem heen... Hoe was hij van daar naar hier gekomen. 'Wat is er gebeurd?' vroeg Zach en ging zitten, maar toen hij rond keek werden zijn ogen groot! Nee dit kon niet waar zijn? Het kon niet? Wie had dit op zijn geweten? Wie had. Xeron vermoord???