What does it mean die?

Onderwerp: What does it mean die? vr aug 02, 2013 10:33 pm

Het was nog nacht en hoe wel hij geen slaap nodig had lag Raven toch naast Lightning.
Zij sliep maar hij was nog klaar wakker en staarde naar het plafon. Goed goed hij had Rose een vuile
streek geleverd door haar op te zadelen met het leidersschap. Zachtjes kroop hij onder Lightning's
warme omhelzing uit en liep naar het raam van haar woning, maar hij wist dat de anderen
hem niet mochten. Gewoon door alle dingen die hij gedaan had onder invloed van Shanaris.
Raven schudden zijn hoofd. Hij leefde nu in twee werelden. Zowel die van Light als die van zijn eigen.
Waarom kon het niet simpeler zijn? De stemmen van vroeger kwamen weer omhoog. Raven
sloot zijn ogen en luisterde ernaar. Het waren zijn vroegere kameraden en soldaten in de strijd
van het leger. 'Je bent de beste Raven! Geen kan aan jouw tippen. Niemand is eervoller dan jij
ooit zijn kan!' en zo meer van dat soort prijzende woorden. Raven grimaste en kneep zijn ogen
stijf dicht. Die dingen was hij voor zijn verandering geweest ja, maar nu? Nu was hij net zo erg als
toen in de cel. Hoewel hij toen niemand een streek gelevert had zoals bij Rose. Raven schudden
zijn hoofd en had het liefste het uit willen schreeuwen dat de stemmen hun koppen moesten houden! Shanaris haar woorden kwamen ook naar voren. 'Vampieren zijn handig,
vooral door hoe snel, sluw en gevaarlijk ze zijn! Volg mij en alles zal je goed bevallen.
Niemand kan je dan nog schaden nog doden!' Waarom had hij die woorden toen geloofd?
Ze waren waar hij kon voor een deel niet sterven zolang hij haar maar volgde!!! Maar de
woorden van Maia waren hem het liefste en wilde hij meer dan genoeg horen, maar ook
haar stem vervaagde na een tijdje als een oude herinnering die hij het liefste vast zou willen
houden! Even keek hij naar de nog slapende Lightning en hoewel hij van haar hielt kon hij
het haar niet aan doen om nog langer bij haar te blijven. Zania had het gemerkt en stond al
op hem te wachten. Raven kuste Light nog even zachtjes op haar voor hoofd voor hij weg liep.
Hij wilde haar niet dwingen hier te blijven. hij wilde niemand meer dwingen dan zichzelf!
Met zachte tred liep Raven de gang op en zag Zania met Crow op haar schouder. Ze glimlachte
zacht en hij knikte. Raven wilde het voor eens en allemaal achter zich laten. Hij had al een briefje
achter gelaten voor Lighting om het te lezen.

Liefste Lightning
Ik weet dat we elkaar maar nog niet zo lang kennen en we hebben elkaar vast voor eeuwig lief gehad.
Maar ik wil je niet dwingen te kiezen voor een dubbel leven. Je leefd in het licht en ik niet. Het zal
voor ons beiden niet gemakkelijk zijn, maar ik wil dat je weet dat ik zo jouw niet kan zien leven. Je kwelt
jezelf en ik kan je dat niet aan doen. Ik ga en kom me niet achter na het zal je geen goed doen. Blijf hier
en leef zoals je altijd geleeft hebt.
Veel liefs Raven

Raven stapte stevig door de nieuwschierige blikken van de andere engelen volledig negerend.
Hij moest dit doen en alleen dan zou hij pas echt rust krijgen. Misschien zou hij zelfs Maia zien?
Misschien zou ze hem flink op zijn donder geven omdat hij zich zo had laten beduvelen? Raven
maakte zich er niet gek om als ze hem uit wilde kaffen dan moest ze dat maar doen. Zania voelde
het onheil al dichterbij komen en keek soms naar haar meester die zijn blik naar voren gericht hielt.
Raven zei geen woord het moest anders had hij het steeds gedaan en dat aan twee kanten. Zowel bij
de volgers van Shanaris als bij de volgers van Tyrion! Ook Zania zei niks en maakte zich klaar voor
een mogelijk gevecht. Crow vloog boven hen mee en hielt de boel scherp in de gaten. Het magiers
gebied kwam dichterbij, maar Raven was niet van plan om het stiekum te doen en liep door tot hij de
grens over was. Zania slikte, maar liep achter Raven aan. Hij wist wat hij deed en het zou niet zo zijn
dat zij dan ging aarzelen! Het Herbalt field was groot en lang dus was er ruimte om een gevecht uit te
vechten. Ze voelde magie rond hen heen, maar 1 sterke en eentje die gewoon uit pure gaven van een
demon moest zijn, maar het kleintje was nauwelijks op te merken, maar ook haar voelde ze sterker
worden. Raven voelde hen ook en gromde even inwendig. Nu was er geen terug keer meer. Het was hier
en nu, maar hij bleef door lopen tot twee schimmen aan de horizon te zien waren!!!

(Aylan,Rose!)

Gast

Met een grimmige blik keek Aylan uit over het Herbal Field. Hij was pissig, furieus en deze keer niet op èèn van zijn eigen mannen. Oh nee. De oorzaak was zijn 'beste' vriend meneer de bloedzuiger Raven. Die idioot! Zomaar zijn leiderschap overdragen aan een kind dat totaal geen ervaring had. Maar het ergste, datgene wat Aylan kwaad maakte, was de overstap naar Tyrion. De landverrader. Als Raven dingen had doorgelult... Stoom leek haast uit zijn oren en neusgaten te komen. Nooit had hij die vampier echt gemogen. Vanaf dag èèn was er een soort strijd tussen hun en wellicht was er nu een kans om dat eens openlijk te uitten. Zijn hand pakte het gevest van zijn zwarte zwaard vast, dat trouw in een schede aan zijn heup hing. Als het uitdraaide op vechten -en daar was Aylan zeker van- dan zou hij zich absoluut niet inhouden. En dat om meerdere redenen. Het was ten eerste een goede training. Raven was ongelooflijk snel en sterk, een ware uitdaging dus. Ten tweede was dit een kans om die vampier ook eens een les te leren, zijn woede jegens hem eens even te uitten. En dan de derde reden... De grootste die Aylan dwars zat: het verraad. Goed, Shanaris was niet de aller prettigste persoon om te volgen. Ze was sluw, manipuleerde en donders gevaarlijk. Ze was een persoon die je niet tegen moest spreken. Maar dat alles maakte het niet acceptabel dat Raven zich ineens bij Tyrion aansloot. Het leek zich te herhalen in zijn hoofd: verrader, verrader, verrader. Als er iets was waar de magiër niet tegen kon, dan was het onbetrouwbaarheid. Vertrouwen was belangrijk in zijn ogen, ook al mocht je diegene niet. Onbewust verstevigde Aylan z'n greep om het gevest, moest hij de moeite doen niet iets omver te blazen. Hij werd ongeduldig, en al helemaal toen een vrouwelijke stem in zijn hoofd klonk. Shanaris. 'Hij komt eraan, met een heks. Vermoord hen. Maar eerst, eerst moet je wachten op je bondgenoten' Vervolgens zwierf de stem weg. Een grijns speelde rond zijn mond. Eindelijk, na een aantal jaren, had hij de toestemming. Toestemming om zijn zwaard eens door het lichaam van die vampier te jagen.
Aylan wachtte geduldig op de twee andere leiders. De jonge Rose en Cervius. Waarom zij erbij moesten zijn, geen idee. Misschien alleen voor het feit dat Raven sowieso niet meer weg zou komen. Misschien was het voor Rose, dat zij haar wraak krijgen kon. Hij had gehoord dat ze niet blij was met de actie die de voormalige leider bij haar geflikt had. En terecht. Aylan kon zich die woede voorstellen. Even gleed zijn blik naar de lucht, waar een roofvogel hoog boven hem zweefde. Intussen voelde hij vele aanwezigheden aankomen. De ene was dichterbij dan de andere. Er was een verschil tussen de energie, wat hem deed omkijken. Er kwam iemand aangelopen, die hij begroette met een simpel knikje. Woorden zouden er niet veel toe doen. De missie was duidelijk. Dan richt Aylan zijn blik weer naar voren, waar twee figuren aan kwamen lopen. Het vampiertje en zijn slaafje, wat hem weer deed grijnzen. Dit ging leuk worden. Ontzettend leuk.

Onderwerp: Re: What does it mean die? do aug 22, 2013 8:09 am

Ze slofte met gebalde vuisten achter Aylan aan. Wat Raven haar had geflikt, kon echt niet. Daarom was ze woedend geworden, en wat Shanaris had gezegd, deed ze nu maar al te graag. Rose had Aylan gevraagd om te helpen. Rose ging naast Aylan staan, en zag de schim van Raven al. Zo te zien was zijn slaafje er ook bij. Een grijns sierde haar lippen. Ze kon niet wachten om die twee daar levenloos op de grond te zien liggen. Het zou niet makkelijk worden, in tegendeel zelfs. Maar ze zou echt alles doen om haar wraak te krijgen, en met de hulp van Aylan zou het vast lukken. Die leider was zeker niet slap, en Rose keek echt tegen hem op. Ze keek hoe Aylan begon te grijnzen, waardoor ze kort moest grinniken. Eigenlijk, had ze helemaal geen wapen. Enkel een kleine dolk, maar dat was zeker niet genoeg. Nu begon ze toch een beetje bezorgd te raken. Al die andere waren veel sterker dan zij, en ze had geen eens een goed wapen! Ze snoof een beetje zenuwachtig, en hoopte dat Aye dat niet zou merken. Ze ging echt niet stoppen, al ging ze er zelf aan, ze moest Raven en dat wijf naast hem dood zien.

Onderwerp: Re: What does it mean die? do aug 22, 2013 9:49 am

Eigenlijk had Raven gehoopt nog wat uit het kasteel te kunnen halen zonder dat ze hem opgemerkt hadden? Maar ach wat was een tocht zonder dat erbij gevochten werd??? Zania bleef kalm, maar Raven voelde dat haar hart sneller klopte. Ze was zeenuwachtig over wat voor gevecht er komen ging. Raven zou Aylan voor zijn rekening nemen. Hij was veel te sterk voor Zania en Crow kon daar helpen waar hij wilde, maar bij Raven zou hij weinig kunnen uitrichten. Dus bleef de vogel op de zwarte schouder van Zania zitten. 'Kennelijk hadden we dezelfde gedachten dit pad te nemen.' Het was geen vraag, maar zo konden ze het wel opmerken. Raven stapte rustig verder en behielt zijn omgeving scherp in de gaten. Goed hij had Aylan nooit gemogen. Misschien omdat hij nog leefde en dat er iets van jalozie erin verborgen lag. Nu wist Raven dat zo zeer even niet meer, maar toch haten hij Aylan nog om zijn wijzen van doen. Een gespeelde vriendelijkheid sierde zijn gezicht, maar Raven was nu even alles behalve vriendelijk. Hij wilde nu graag weg. Weg van alles wat hij gedaan had en weg van alle oude herinneringen die hem kwelde. Hij was tot het diepste gezakt vond Raven zelf door zo in Shanaris leugens te trappen en haar op een manier gedient te hebben die Raven nooit in zijn mensenjaren zou hebben gedaan! 'Houden jullie hier een theekransje?' het sarcasme lag er niet in verborgen integendeel. Het droop van zijn stem. Hoe vervelend dat Raven in zijn oude gewoonte bleef hangen, maar goed een inwendige zucht liet hem daarna weer alert op de twee voor hen wezen. Raven was niet bang voor hen. Oh nee zeker niet. Toch wist hij dat ie niet langer op de exstra energie hoefte te rekenen! Een energie die hun nog wel konden oproepen doordat ze Shanaris nog achter zich hadden staan. Raven vernauwde zijn ogen nauwelijk, maar hij voelde haar aanwezigheid nog. Niet gek ook zoiets zou vast lang duren al zou ze Raven niet meer helpen! Crow kraaide luid en uitdagend voor hij zijn vleugelsspreiden en hoog boven het gezeldschap bleef cirkelen.

(Roosje vergeet niet dat Zania nog door Raven word weg gezonden. Hoewel ze zwaar gewond dan is. ) ;)

Onderwerp: Re: What does it mean die? za aug 24, 2013 2:38 am

Met gesloten ogen stond Cervius op zijn balkon, met zijn handen op de koude stenen reling geleund. De huiveringwekkende marmeren Gargoyles op de hoeken leken levens echt, een geschenk van Shanaris. Ze had haar goede kanten, maar wanneer je haar kwaad kreeg werd je leven zuur. Dit had Cervius ook gemerkt toen ze er achter kwam dat hij en Luna een relatie hadden. De Weerwolvin was hem het meest dierbaarst naast zijn zusje. Het was een gevoel dat zijn stenen hart nooit eerder had gevoeld, een sprankje licht in de duistere persoonlijkheid van hem. Het was een kant die hij niet van zichzelf kende, maar wanneer hij bij Luna was leek het alsof ze een spreuk over hem had uitgesproken. Maar dit was tegen alles in van wat Shanaris van hem wilde. Ze wilde oorlog, haar broer onder de voet stampen. Haar woede was nog groter geweest toen ze hoorde dat Raven over was gelopen. Ze had lopen tieren, waarbij Cervius zwijgend had toegekeken. Het was iets wat Cervius nooit van Raven had verwacht. Ergens had hij de Vampier wel gemogen, ze hadden tactieken met elkaar besproken, maar dit ging toch echt over de grens. Toch was het best amusant, want Raven was verliefd op een Engel, de aartsvijand van Cervius, en Cervius op een Weerwolf, de aartsvijand van Raven. Maar niemand wist het van Cervius en Luna. Ondanks dat ze een relatie hadden zou Cervius nooit overlopen, en dat wist Shanaris. Toch had ze gedreigd de relatie van Cervius en Luna te verraden, maar toen kwam ze met een aanbod. Als Cervius de Vampier leider zou doden voor zijn verraad zou ze hem vergeven, al was Shanaris sluw en zou ze later alsnog proberen hem en Luna uit elkaar te drijven. Met veel gepeins was Cervius er mee akkoord gegaan. Na even over zijn balkon te hebben geijsbeerd kleedde de Demonen leider zich om in zijn strijd tenue. Zoals je anders wel zou verwachten was het geen pantser, maar slechts schouderkappen boden bescherming. Een pantser maakte hem alleen maar slomer, en bovendien ging hij toch moeilijker dood dan de meeste wezens. Als laatste gespte Cervius zijn zwaard om, met de naam 'Vavhuuz'. Dit betekende 'Schaduw' in de taal van de Demonen. De naam was ook in hun eigen schrift op de kling geschreven. Ook dit zwaard, wat geen gewoon zwaard was, was een geschenk van Shanaris geweest. Wat er zo speciaal aan was wilde ze niet zeggen, dus moest hij daar zelf maar achter komen.Na ook nog onderarm beschermers om te hebben gedaan vloog Cervius in zijn Demonen gedaante richting het gebied van de Magiërs, waar Shanaris hem vertelde heen te gaan. De wind was kil ondanks het seizoen, alsof deze wist wat er komen ging. Met stevige slagen van zijn vleugels kwam Cervius uiteindelijk dichterbij, en ving hij een glimp op van een groepje. Het was maar al te duidelijk wie dit waren. Ook de kraai van Raven was er, die boven hen bleef cirkelen. Met een norse grom blies Cervius een vuurstraal richting het beest, die het nog maar net kon ontwijken, en lande met een dreun op de grond 'Een theekransje zonder mij op de hoogte te stellen? Wat flauw' sprak Cervius al net zo sarcastisch als Raven toen hij de woorden had opgevangen 'Wat jammer dat het zo moet eindigen Raven. Je leek zo veelbelovend, en dat vlak voor de oorlog. Het is zonde, maar je wist de gevolgen..' vervolgde hij na in zijn menselijke gedaante te zijn veranderd om beter te kunnen spreken. Zijn gezicht stond emotieloos, maar in zijn ogen lag een vreemde glinstering. Met een soepele beweging trok Cervius zijn zwaard uit de schede, en keek de ex-Vampier leider recht aan.

(Cervius zijn kleren)

Spoiler:

(Cervius zijn zwaard)

Spoiler:

Gast

”My name is Revenge,
and I’m here to save my name”

Hij had gewacht op dit moment. Gewacht tot Raven de grootste fout van zijn leven zou maken en hij, Aylan, groen licht zou krijgen om die gast eens terug te pakken. Op zijn manier. En die manier was met geweld. Nee, hij was geen persoon dat anderen onderuit haalde met woorden. Dat was hem te saai en haalde niks uit. Woorden deden geen pijn. Ze lieten geen wonden achter, geen littekens. Hij wou zijn vijanden laten merken, laten zien, dat ze hem beter te vriend konden houden. Kort fronste Aylan. Vijanden… Dat waren de heksen. En toch ook weer niet. Sterker nog. Zijn haat tegenover Raven leek op dit moment nog groter te zijn dan de haat die hij zou moeten dragen voor dat vrouwenleger. Misschien werd het tijd om weer eens spionnen die kant op te sturen. Misschien… Een klein figuur naast hem trok zijn aandacht. Rose, de nieuwe leidster. Nooit gedacht dat ze zo… Zo klein zou zijn. Ach wel, klein maar fijn. Echter was er één ding wat hem dwarszat, nadat hij haar eens vluchtig had onderzocht: ze droeg geen fatsoenlijk wapen. Hoe was ze van plan zichzelf te gaan verdedigen? Raven zou dat ding zo kunnen vermorzelen. Wat dat slaafje van hem allemaal kon was Aylan een raadsel, maar daar zouden ze snel genoeg achter komen. Lichtjes boog hij naar Rose toe, waarna hij fluisterde: ’Denk je dat je je daarmee kan redden?’ Als dat niet het geval was, dan zou ze nog wel eens extra bagage kunnen zijn in plaats van hulp. Hij slaakte een zachte zucht, waarna hij zijn rug weer rechtte en zijn blik richtte op de twee wezens die steeds dichter hun dood kwamen. In die tussentijd “verwijderde” de magiër zijn zo geheten spiritual pressure weg. Het was een soort druk dat een magiër bij zich druk en zo een ander liet weten hoe krachtig ze waren. Vaak verborg Aylan die van zichzelf, zodat hij dan niets anders leek dan een simpel mens. Echter was de grootste reden om zijn tegenstander te verrassen. Dat deed hem denken aan een citaat in een boek: wees niet bang voor hen die veel lawaai maken, maar wees bang voor diegenen die stil zijn.
'Houden jullie hier een theekransje?'
Aylan was niet van plan op die opmerking te reageren, gewoon omdat dat niet bij zijn plan hoorde. Het was aanvallen, vermoorden, klaar en wegwezen. Hij had wel meer zaken te regelen. Maar bij het horen van iets wat zich afspeelde in de lucht, keek hij even op. Ah, de laatste was ook gearriveerd. Konden ze dan nu eindelijk eens beginnen? Langzaam liep hij van Rose haar zijde af. Om te voorkomen dat de twee slachtoffers zouden ontkomen, wou hij achter hen gaan staan. Als een stel ratten in de val. Met zijn blik gericht op de grond liep hij aan Raven en Zania voorbij, zonder de moeite te doen om met een boogje te lopen. Bang voor hen was Aylan niet. Totaal niet. Toen hij eenmaal stil stond, sloeg hij zijn armen over elkaar heen, waardoor de ijzeren ketting om zijn arm even rinkelden. Ondanks zijn ongeduld, wachtte hij af op degene die als eerste in actie zou komen.

Onderwerp: Re: What does it mean die? ma aug 26, 2013 9:21 pm

’Denk je dat je je daarmee kan redden?’ Fluisterde Aylan naar haar. Rose keek hem twijfelend aan en haalde licht haar schouders op. 'Ik heb geen idee... Maar ergens denk ik van niet...' ze kreeg even een glans van angst in haar ogen, zuchtte even en keek weer met een kwade blik richting Raven en zijn hulpje. 'Houden jullie hier een theekransje?' Had Raven sarcastisch geroepen. Rose knarstte woedend met haar tanden 'Misschien wel, en de thee zullen we van jou maken!' Kaatste ze terug. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht toen de demonleider, Cervius met een dreun op de grond landde. 'Een theekransje zonder mij op de hoogte te stellen? Wat flauw' Ook voor Cervius had Rose bewondering. Die twee leiders waren beide erg krachig, en zij? Rose kon helemaal niet veel, maar ze was zelfverzekerd en was vastbesloten deze leidster taak zo goed mogelijk op zich te nemen. 'Wat jammer dat het zo moet eindigen Raven. Je leek zo veelbelovend, en dat vlak voor de oorlog. Het is zonde, maar je wist de gevolgen..' Cervius veranderde naar zijn mensenvorm, en haalde zijn zwaard tevoorschijn. Ook de demonleider had een goed wapen, waardoor de kleine vampier steeds zenuwachtiger werd. De gedachte dat ze het zonder fatsoenlijk wapen niet ging halen knaagde aan haar. Snel schudde ze die negatieve dingen van zich af. Tuurlijk ging ze het wel overleven, ze kon heus wel iets. Rose keek hoe Aylan van haar zijde weg liep, en achter de twee ging staan. Ze sloot een paar seconden haar ogen, snoof even van woede en opende haar ogen weer zodat haar wraaklustige blik Raven doordringend aan keek. Kort gleed haar blik met een lichte grijns naar Cervius. Zelf kon ze beter de strijd niet beginnen, het was beter als een sterker iemand dat deed. Snel haalde Rose de dolk tevoorschijn, en keek er minachtend naar. Hiermee ging ze het niet redden, maar ach. Ze vondt vast wel een manier.

Onderwerp: Re: What does it mean die? do aug 29, 2013 1:57 pm

Het deed Raven weinig op wat de andere te zeggen hadden. Ze hadden misschien wel gelijk in een klein opzicht, maar over het al gemeen had Cervius het toch het minste bij het rechte einde. 'Misschien. Als ik bereid was geweest langarionet te hebben door gespeelt.' antwoorde Raven droogjes op de woorden van Cervius. Ze waren gewoon blind. Allemaal... Was hij dan de enigste die dat door had? Was hij de enigste die zag hoe Shanaris hen bespeelde voor haar eigen doellen? Raven zag hoe Aylan met Rose liep te smoezen en later op hen af kwam. Raven zetten geen stap opzij al deed Zania het een beetje maar ook niet veel. Met Cervius had Raven nooit echt moeite gehad, maar als het op vechten aan zou komen zou hij toch voor Aylan kiezen! De woorden van Rose deden hem sarcasties glimlachen. 'Je tong is nog even scherp.' grinnikte Raven en draaide zich om richting Aylan. Hij kende de lokatie net als de andere leiders van Shanaris steen al had hij die nog niet verklapt. Het zwaard dat op zijn heup hing was nog een oud geschenk van Maia geweest. Enkel had Raven het nooit in de tijd dat hij hier woonde gebruikt gehad. Het zwaard leek dikker dan normaal te zijn, maar met een clipje los te maken kon het zwaard in twee'en gedeeld worden. Raven had nog geen zin om te beginnen, maar zijn twee zwaardmanskunsten had hij altijd bij gehouden in trainingen. 'Crow misschien datvdit het beste tijd punt is je ware aard te laten zien?' ze zouden vast denken dat Raven van lotje getikt was? Crow zijn kraai leek op een dood gewone vogel, maar was het overduidelijk niet. Crow kraste en dook naar de grond. Een wervelwind van zwarte veren omcirkelde de vogel en veranderde in een menselijke gestalte. Zijn heldere paarse ogen schitterde van in gehoude vreugde. Na al die jaren zins Raven hem gered had van stropers die op vogels joegen. Hij was toen nog niet zo lang op de aarde een demon geweest. Zijn krachten waren niet veel soeps, maar toch kon hij zich voor lange tijd in elke gewenste zwarte vogel veranderen en kon hij spreken zonder zijn mond te hoeven bewegen met telepatie, ook had hij een speciaal masker die hem wat extra kracht gaf om die in zijn gevechten te gebruiken. Crow veegde wat veren van zijn schouders en keek Cervius recht aan met een vals glimlachje. dat zelfs Cervius het niet gemerkt had was altijd een uitdaging voor de jonge demon geweest. 'Aah Raven ik had net zo'n lol in hen voor de gek houden!' grinnikte Crow plagend en trok klauwachtige handschoenen aan die aan elke vinger een meter lang mes had zitten. Even bewoog Crow ze afzonderlijk van elkaar, maar richten daarna zijn volle aandacht op Cervius. Raven glimlachte zachtjes. 'Niet klagen nu Crow. Je zeurde al tijden dat je jezelf wilde tonen.' grinnikte Raven. Nu stonden ze tenminste eerlijk. 3 tegen 3 en nu was het de vraag wie er winnen zou. Raven was nog te kort weg bij Shanaris om Tyrion's volle vertrouwen te hebben kunnen winnen, maar de hoop was er toch dat de god hen helpen zou?

Onderwerp: Re: What does it mean die? zo sep 01, 2013 4:46 pm

De nieuwe leider van de bende vampieren leek niet veel zelfvertrouwen te hebben, te zien doordat ze beefde als een rietje. Misprijzend schudde Cervius even zijn hoofd. Ze leek veel te onervaren voor haar taak, nog een misstap die Raven had begaan. Zijn ogen glommen kwaadaardig toen Raven zei dat ze Marionetten waren. Even moest Cervius zijn best doen een opmerking in te slikken. Het was niet zo dat Cervius aan Shanaris haar pijpen danste, ze hadden slechts dezelfde meningen al was Shanaris degene die dacht juist wel de baas over hem te kunnen spelen, maar ze wist zelf dat Cervius nooit haar hielen zal gaan likken. De kraai van Raven vloog omlaag. Wat er toen gebeurde was zelfs voor Cervius een verrassing. 'Wat heeft dit te betekenen?' uitte Cervius zijn gedachtes hardop, maar op zijn vraag kreeg hij al snel een antwoord. Een jonge Demon stond voor hem, en keek hem aan met zijn paarse ogen en een vals glimlachje op zijn gezicht. De hand van de Demonen-leider verstrakte zich om het gevest van diens zwaard. De ogen van het Demonen-schedeltje daaronder gloeiden rood op, en kleurloze vlammetjes speelden om de kling 'Ik had het moeten weten..' gromde Cervius terwijl hij zijn ogen vernauwde, en keek kort naar de rest terwijl Crow zijn vreemde handschoenen met messen aan deed. Die dingen zagen er link uit, maar schrokken Cervius niet af. 'Wat maakt jou zo anders dan al die andere verraders die ik in mijn levensspanne heb verdreven of gedood, knul? Wil jij je leven geven voor iemand die je eigen soort in de rug steekt?' sprak Cervius toe tot Crow, en stapte langzaam dichterbij, zich volledig richtend tot de jonge Demon, al hield hij af en toe een oogje op de anderen. 'Ik geef je een kans.. Verlaat Raven zijn zijde, en schaar je aan de mijne. Je bent veel meer waard dan als een huisdier achter hem aan de gaan.' sprak Cervius rustig, maar hield zijn zwaard gereed. Het kleurloze vuur knetterde zachtjes op de korte stilte die volgde.

Gast

I will fight until the end
Get ready to collide
And I will watch you falling
I'll bury you alive

Het antwoord van Rose verontrustte Aylan. Ze was jong, had hier totaal nog geen kaas van gegeten, en toch moest ze vechten. Ze kon zwaar gewond raken, sterven misschien. Wist hij veel wat er allemaal gebeuren kon. Alleen het idee dat iemand, die wellicht gevaar liep en “zwakker” was gewond kon raken, beviel hem niet. Vanaf jongs af aan had hij de tik gehad anderen te beschermen als dat nodig was. Het was min of meer de reden waarom hij altijd gevochten had. Toch, ondanks zijn gevoel, liep hij van Rose haar zijde af. Jong of niet, ze moest leren vechten. Als het te link zou worden zou hij misschien er tussen stappen, al wist hij niet hoe dit alles ging verlopen.
Met een kalme, beheerste blik keek hij het kleine groepje eens rond, tot zijn blik even bleef hangen bij Zania. Een heks… Meteen schoot Selena door zijn hoofd. Hoorde dat mens bij haar? Nee, fout. Als die heks bij Selena hoorde zou ze niet bij Raven staan. Lichtjes schudde Aylan zijn hoofd. Hoe kwam die gast allemaal aan dat volk? Toen gebeurde er iets onverwachts. Die vreselijke kraai leek te veranderen. Veren kwamen op, ledematen verschenen. Binnen een mum van tijd stond daar een figuur. Geweldig. Nu was het drie tegen drie. Iedereen koos zijn eigen tegenstander uit.
Aylan zuchtte geërgerd terwijl hij half luisterde naar het gesprek dat gaande was. Nog even en dit veranderde écht in een theekransje. Nutteloos en tijdrovend. Het werd tijd voor wat actie, want dit begon hem ontzettend op z’n nerven te werken. ’Raven…’ Zijn stem was verrassend, maar bedreigend kalm. Ondertussen trok hij langzaam zijn zwaard uit de schede. Een zwaard, geheel zwart en aan het einde van het handvat een korte ijzeren ketting die in contact stond met de ketting die gewikkeld was om zijn rechter arm. Waarom? Zo werden het zwaard en hijzelf “één”, zodat hij z’n zwaard niet zou verliezen bij een zware klap. Zodra het gitzwarte lemmet compleet uit de schede was, hielt Aylan het negentig graden omhoog, strak voor zich uit. Zo stond de punt recht gericht op de vampier. Velen onderschatten dit zwaard doordat het ongelooflijk dun was. Ze dachten er met één klap door heen te kunnen slaan. Hij wensten de volgende kandidaten veel succes. ’Ben je eindelijk klaar met praten? Ik word er ziek van. Dus laten we beginnen.’ Een reactie had hij niet nodig voor zijn volgende actie: Aylan bracht zijn linkerhand naar zijn gezicht, waarna een zwarte nevel achtig iets met een rode gloed slechts enkele seconden voor zijn gezicht hing. Zodra dat optrok was een soort masker voor zijn gezicht ontstaan. Op het masker waren enkele rode aftekingen te zien. Daarnaast waren zijn irissen geel gekleurd en was de rest zwart geworden. Zijn ademhaling was rasperig geworden, niet natuurlijk meer zoals daarvoor. Haast monsterlijk. Het was niets voor hem om zomaar het masker uit te brengen, maar nu wou hij geen risico lopen. Raven was een leider. Leider zijn stond min of meer voor kracht. En aangezien die vampier ook nog eens verdomd sterk en snel was… Nee, dit gevecht wou Aylan niet verliezen. Wat ook niet gebeuren zou. Daar was hij heilig van overtuigd. ’Aan jou de eer…’ Hij zou afwachten op Raven’s bewegingen.

Onderwerp: Re: What does it mean die? di sep 03, 2013 10:12 am

Crow keek in die fel gele ogen, maar deed geen stap opzij en grijnsde breed op de woorden van de demonenleider. Zijn handschoenen zaten goed en hij wist hoe ermee om te gaan zonder dat Crow zichzelf verwonden. 'Hm.... Die is er vast niet.' zei Crow en glimlachte vals. Hoe heerlijk om andere zo voor gek te zetten terwijl ze dachten dat hij een dom dier was geweest die veel langer dan een gewone vogel geleefd had. Toen Cervius hem vroeg Raven te verlaten keek hij de demonenleider even met een scheef hoofd aan. Een tik die elke vogel had als er iets interesants was. Crow dacht op topsnelheid na en zetten zijn pokerface op. 'Wat heb jij te bieden?' vroeg hij nieuwschierig en zijn paarse ogen glommen van diezelfse nieuwschierigheid. Maar lang kon hij het niet vol houden. Het was gewoon te lollig om te zien hoe Cervius echt dacht hem Crow naar zijn kant te trekken. Een lachje begon zich in zijn binneste te borrelen en Crow lachte Cervius echt uit. 'Jammer voor jouw Cervius, ik heb een schuld bij Raven staan en die zal ik eerst moeten aflossen.' grinnikte Crow en keek Cervius droogjes aan. Goed hierna zou hij geen huisdiertje meer van Raven zijn, maar wat er nog meer ging gebeuren was natuurlijk ook niet helemaal te over zien. Hij was geen toekomst ziener, maar een telepatist. Zijn houding veranderde en Crow nam Cervius op en letten op al zijn bewegingen.

(Ik kon het niet laten) XD

Onderwerp: Re: What does it mean die? zo sep 08, 2013 12:59 pm

(Rose)
Female • vampire • 16 years old

'Je tong is nog even scherp.' Rose knarste met haar tanden. Hoe durfde die verrader zo tegen haar te praten?! Ze besloot niks terug te zeggen, er werd te veel gepraat, ze was hier gekomen om Raven dood te zien. 'Crow misschien datvdit het beste tijd punt is je ware aard te laten zien?' Rose trok een wenkbrauw op. Waar had hij het nu weer over? Opeens begon de kraai te veranderen. Ze bleef ongelovig toekijken. Was het dan niet zo'n domme kraai? De kraai kreeg ledematen, en begon in een mens te veranderen 'Jezus... Ze zijn gewoon bang, omdat ze anders met z'n tweeën zijn...' mompelde ze met een valse grijns. 'Wat heeft dit te betekenen?' Rose keek naar Cervius. Zo te zien was die kraai een demon. 'Ik had het moeten weten..' Rose bleef zwijgend luisteren. . 'Wat maakt jou zo anders dan al die andere verraders die ik in mijn levensspanne heb verdreven of gedood, knul? Wil jij je leven geven voor iemand die je eigen soort in de rug steekt?' Rose keek met een minachtende blik naar de demon. . 'Ik geef je een kans.. Verlaat Raven zijn zijde, en schaar je aan de mijne. Je bent veel meer waard dan als een huisdier achter hem aan de gaan.' Ze snoof kort. Zoveel was die demon niet waard, hij was niks waard. 'Jammer voor jouw Cervius, ik heb een schuld bij Raven staan en die zal ik eerst moeten aflossen.' Rose gromde even kwaad. Hoe durfde die demon zo brutaal te zijn?! Haar blik vestigde zich uiteindelijk op de heks Zania. Rose liep wat dichter naar hen toe 'Ik ga je een enkele vraag stellen' siste ze naar haar. 'Waarom sta je bij Ravens zijde? Ergens anders kun je een veel beter leven krijgen' Rose keek de heks recht aan 'Anders word je binnenkort misschien wel voedsel...' sprak ze met een grijns. Kort gleed haar blik naar Aylan, die er nu anders uit zag. Ze fronste kort vragend, maar grijnsde daarna kort.

Onderwerp: Re: What does it mean die? di sep 10, 2013 8:53 pm

Raven zag dat Aylan niet langer wilde wachten. Zijn blik stond dodelijk en hij had Aylan al eens bespied gehad vanuit de verte. Die blik was niet te missen geweest. Maar toch grinnikte Raven erom. Hij onderschatten Aylan niet net als zijn zwaard. Zijn wapens waren ook niet mis en konden prima wat uit houden. Maar elk metaal had zo zijn grens. Raven had altijd goed voor zijn zwaard gezorgd gehad zelfs in de tij dat hij hier gewoont had. En wie goed voor zijn wapen(s) was waren de wapen(s) ook goed voor hen die ze handteerde! Raven zag dat Crow genoot van zijn nieuwe kans om mee te vechten en knikte bijna bij diens woorden op Cervius, maar hij hielt zijn aandacht meer bij Aylan die overduidelijk dit gevecht niet wilde verliezen. Ja dat wilde hij ook niet, maar Raven zou zijn ware kracht nog niet gelijk in de strijd gooien... Aylan haalde zijn zwaard eerst uit de schede en het zwarte ding was van dichtbij zowaar nog dunner dan van afstand. 'Jij bent nooit een prater geweest. Aylan zeker niet in de strijd, maar zoals je wilt. Voor jij je ongeduld echt verliest.' zei Raven met een lichte grijns en haalde zijn zwaard in een soepele beweging uit zijn schede. Het leek een dik zwaard te zijn. Maar de lengte leek er nu juist kleiner op. Raven kende het dubbele zwaard als geen ander en in een vlugge vinger beweging en het "zouden" er zo twee zijn. Vroeger dachten zijn tegenstanders dat Raven kon toveren, maar dat kon hij toen al niet net als nu niet. Raven was als mens al vingenvlug geweest, maar nu was hij nog sneller en dat vond hij ook wel fijn. 'Hm, Vond je het anders niet eerlijk om zonder dat ding aan te komen?' vroeg hij met een verveelt gezicht, maar dat zou Aylan toch niet intereseren wat hij er van vond. Jammer van die kaarten, maar dit moest eerst gebeuren! Raven draaide zijn zwaard in een soepele beweging even in zijn hand en grijnsde instinktief. Een trekje van toen hij nog mens was wanneer Raven de strijd aan ging. Echter zag hij Aylan gewoon voor zich. Met een paar snelle passen schoot hij op Aylan af met een uit haal van zijn zwaard naar Aylan en de zwarte kling omzeilen.

Zania keek Rose droogjes aan. Van binnen was ze al bezig met haar legertje te verzamelen. Ze vocht nooit in close combat, maar van afstanden. De grond werd nog net niet omgewoelt door de lijken die zich rond om Rose heen verborgen zo veel waren het en toen Rose tegen haar sprak glimlachte ze zacht en lichtjes verdrietig. Ze kende de afloop al, maar bleef trouw aan Raven. 'Misschien Le Rose, maar Raven heeft mijn ziel gestolen en die is me net zo kostbaar geweest als ik hemzelf vind. Mijn loyaliteit ligt bij Raven en dat zal niet veranderen zelf niet als ik me hier voor gedrukt had en weg was gegaan om een beter leven te leiden zoals jij dat noemde. En voedsel zou ik toch al zijn geworden zelfs wanneer ik me niet aan zijn zijde zou hebben geschaart.' zei Zania en prefeleerde woorden die niet te verstaan waren voor wie haar taal niet kende. Knokkige handen grepen de enkels van Rose vast en ze probeerde haar de grond in te trekken. Zania bleef rustig staan toe kijken bij dit schouwspel, maar ze had een kris dolk bij zich om vreselijke verwondingen bij Rose te kunnen maken wanneer de nieuwe vampieren leidster te dichtbij kwamkomen zou???

Onderwerp: Re: What does it mean die? di sep 24, 2013 6:58 am

Bij het horen van Crow zijn woorden fronste Cervius zijn wenkbrauwen tot ze elkaar bijna raakten. Rustig hief hij zijn zwaard verticaal, in een aanval houding, waarna hij afkeurend zijn hoofd schudde 'Het is eervol van je om je schuld te willen terug betalen, maar dat betekend wel je einde, omdat je simpelweg aan de verkeerde kant staat.. En ondanks dat je een Demon bent, een naam die jij schandelijk draagt, weerhoud me dit verraad niet je als een mier te verpletten..' net als in zijn stem een kille toon lag, kwam er ook een dodelijke blik in de Demonen-leider zijn ogen. Met nog snel een blik vanuit zijn ooghoek had Cervius gezien dat ieder iemand tegen over zich had, waarna hij zijn volle concentratie op Crow zette. Na een stap te hebben gezet zette hij zich krachtig af, en schoot met een sprong op Crow af, zijn zwaard draaiend terwijl hij soepel langs hem heen schoot. Of Cervius zijn tegenstander had geraakt wist hij niet, maar zijn flinterdunne zwaard was ondanks zijn breekbare uiterlijk sterk en voelde je het haast niet als je je er aan sneed. Met een halve draai stak Cervius weer in de richting waar Crow stond, en rolde snel door voor deze nog naar hem uit kon halen. Ondanks dat Cervius beter in zijn Demonen vorm kon vechten was hij wel zo eervol het eerlijk te doen, al walgde hij er van als een Demon zich tegen zijn soortgenoten keerde. Er waren meerdere Demonen die het niet meer hadden zien zitten door Cervius zijn strenge eisen, maar elke Demon die door de portal was gekomen had daar zelf voor gekozen, dus wisten ze wat hun te wachten stond. Iedere Demon die verraad had gepleegd of pleegde werd gedood en terug naar de Hel gestuurd, waar hen een lange lijdensweg lag te wachten.

Onderwerp: Re: What does it mean die? di sep 24, 2013 8:58 pm

Crow grijnsde op de woorden van Cervius en zag hoe hij een uitval deed, maar was niet helemaal snel genoeg door dat ze zo dicht op elkaar gestaan hadden. Echter was de wond ondiep, maar Crow had niks gevoelt en dacht dat Cer hem gemist had. 'Misschien, maar ik doe wat in mijn ogen als eerste het beste doel is.' zei Crow en ontweek een neiuwe aanval, maar deze miste en Crow haalde met zijn messen naar Cervius uit, maar deze rolde over de grond. Crow was niet van plan om zich te laten aanvallen vanuit een hoek die hij niet zien kon en draaide mee met Cervius en sprong hoog genoeg over hem heen zonder dat Cervius uit zijn rol pocissie hem raken kon en haalde met zijn ijzeren klauwen uit. Echter wachten Crow niet tot Cervius er klaar voor was en zetten door om hem te raken. Crow haalde met zijn wapens uit en voelde dat hij ergens achter bleef steken, maar sneed er niet door heen. Wat kon dat zijn? Geen panser was sterk genoeg om zijn wapens tegen te houden? Het zat achter de kraag van Cervius, maar wat was het? Echter bleef hij er niet lang over piekeren in een gevecht moest je niet stil vallen! Crow haalde zijn hand iets terug en wilde die grote kraag van Cervius graag aan stukken snijden om er achter te komen wat hij daar verborg? Maar hij zag iets aankomen waardoor Crow snel weg sprong en verderop landen en wachten tot Cervius de volgende aanval inzetten.

Gast

“If you want to kill your enemy, you should come closer”

Zijn fel gele, toch duistere ogen waren strak op Raven gericht. Als een leeuw dat zijn oog had laten vallen op een zebra, er 200% zeker van zijnd dat hij de prooi te pakken kreeg. Misschien klonk het over the top zelfverzekerd, maar het was een soort gevoel dat van binnen sprak dat alles goed ging komen. Dat zijn doel, die hij jaren bij zich droeg, behaald ging worden. Echter hielt Aylan zich verschrikkelijk in. Dat gevoel gaf hem dan wel goede hoop, gaf hem de zelfvertrouwen die hij nodig had, maar veranderde het feit niet dat het zwaar ging worden. ’We krijgen hem wel!’ echode een bekende, mannelijke stem door zijn hoofd. Zangetsu zelf... De bemoeizuchtige, bloeddorstige, meedogenloze ziel. Een ziel die ondanks dat alles, toch góede punten had. Geduldig, beschermend, vriendelijk. Karaktereigenschappen die regelrechte tegenpolen waren. Hoe dat kan? Simpel. Zangetsu bestond uit twee personen. Als ying en yang. Alleen waren deze “twee” samengevoegd, hadden ze allebei één lichaam. De ene keer was de ene ziel sterker, de andere keer de ander, wat zo af en toe zorgde voor afwisseling in Aylan’s aanvallen.
'Jij bent nooit een prater geweest. Aylan zeker niet in de strijd, maar zoals je wilt. Voor jij je ongeduld echt verliest.' Hehe, dat werd eens tijd. Het enigste wat hem interesseerde was dat Raven eindelijk eens zijn zwaard tevoorschijn toverde. De woorden van de vampier gingen het ene oor in en het andere weer uit. Dit was een gevecht en geen –zoals Cervius al zei- een theekransje. Langzaam schoof zijn linkervoet ietsjes naar achteren, spanden zijn spieren zich lichtjes aan. Binnen enkele minuten, of zelfs een minuut, zouden hun klinken elkaar ontmoeten. De klap van Raven zou zwaar kunnen zijn en daar wou Aylan zich al op voorbereiden.
'Hm, Vond je het anders niet eerlijk om zonder dat ding aan te komen?' Nu vernauwde zijn ogen zich. Ging die ouwe nou ook nog lopen zeuren? Wel, hij vatte het maar op als een zwakke manier om dit alles uit te stellen. 4… 3… 2… Raven kwam al naar voren, snel, haast onzichtbaar voor zijn ogen. Het enigste wat Aylan kon was een schatting maken. Een hele snelle schatting. Ineens zag hij Raven weer. Als een stip, maar hij was zichtbaar. Echter was de vampier té dichtbij om de aanval te blokkeren of volledig te ontwijken. Hij draaide zijn heup wat opzij, wat niet genoeg was om Raven’s zwaard te ontwijken. Het metaal sneed langs zijn shirt, maakte een opening in zijn huid. Echter was er te weinig tijd om na te denken over de pijn. Geen moment twijfelde Aylan. Hij greep de kling van Raven’s zwaard vast, ongeacht hoe scherp het ook was. In een simpele zwaai maakte hij een uithaal naar Raven. De aanval zélf stelde maar weinig voor. Een kind van 8 had het nog kunnen doen. Maar de kracht die erachteraan kwam was vernietigend, krachtig. Het volgde het zwaard alsof het rond gezwaaid werd als een zweep, klaar om het slachtoffer doormidden te splijten wanneer het deze te pakken had.

Onderwerp: Re: What does it mean die? do sep 26, 2013 11:39 pm

Raven had Aylan wel, maar het was niks tegenover wat hij had willen bereiken! Maar in de tijd na de slag greep Aylan zijn zwaard vast en Raven gromde inwendig. Dit was juist niet de bedoeling... Raven keek zijn tegenstander recht in de ogen, maar liet geen angst of ook maar iets zien en zag hoe Aylan een aanval op hem uit richting. Dam! Wat daar achteraan kwam was zeker geen pretje?! Aylan samen met dat zwaard was al irritant te noemen, maar toch kon Raven zich niet optijd weg draaien om een inpact te vermijden! Wel kon hij iets weg draaien wat de klap minder maken zou. Raven voelde hoe de aanval van Aylan zijn arm raakte, maar gaf geen krimp en trok zijn zwaard in een volle harde trekking terug. Het zou een snijwond moeten veroorzaken, maar met magiers wist je maar nooit. Raven grimlachte en was niet van plan om zich nog eens te laten verrassen door Aylan. In een snelle flikkering van zijn vingers en hij had de klipjes los die de handvaten vast hielden. Raven draaide de twee apparte zwaarden even rond alsof het stokjes waren en zetten een nieuwe aanval op Aylan uit. Hij bleef zijn vampierensnelheid behouden en haalde uit naar Aylan's borst en schouders.

Onderwerp: Re: What does it mean die? vr sep 27, 2013 4:16 pm

(Rose)
Female • vampire • 16 years old

Misschien Le Rose, maar Raven heeft mijn ziel gestolen en die is me net zo kostbaar geweest als ik hemzelf vind. Mijn loyaliteit ligt bij Raven en dat zal niet veranderen zelf niet als ik me hier voor gedrukt had en weg was gegaan om een beter leven te leiden zoals jij dat noemde. En voedsel zou ik toch al zijn geworden zelfs wanneer ik me niet aan zijn zijde zou hebben geschaart.' Rose trok een wenkbrauw op 'Praat geen onzin jij..-' Ze werd onderbroken door knokkige handen die haar enkels pakten. Ze liet even een korte kreet horen, en probeerde zich ruw los te trekken, maar verloor haar evenwicht en viel op haar rug. Rose hield haar paniek in de hand, en klemde haar handen in de grond. Ze trapte alle kanten op om los te komen. Uiteindelijk hefte ze haar dolk, en stak meerdere keren richting de handen. Rose trok zich aan het gras weer iets verder weg van de handen, maar bleef op een goede afstand, zodat ze wel kon blijven steken. 'Vieze heks! Ik krijg je!' schreeuwde ze, terwijl ze ruw door bleef steken, en haar best deed tegen te stribbelen.

0% Inspi >.<

Gast

“Deep, deep within our body lies the honed instinct to kill, and slaughter our enemies”

De adrenaline gierde door zijn lijf heen. Zijn hart leek overuren te draaien en deze keer niet door Selena. Er zat veel risico aan dit gevecht, maar ondanks dat “amuseerde” Aylan zich wel. Hoe lang was het wel niet geleden dat hij zo’n heftig gevecht had gehad? Vanachter zijn masker grijnsde hij, de doordringende pijn in zijn zij negerend. Wat dat betreft hadden vampiers echt stront mazzel. Ze konden wonden hebben zonder de kans te hebben dood te bloeden. Lucky bastards. Aylan liet het gitzwarte zwaard een rondje draaien aan de ijzeren ketting nadat zijn aanval half gelukt was en ving ‘m toen weer. Eerste slag wat gemist. No problemo. Er zouden ongetwijfeld nog meer kansen komen om wél vol te raken. Alleen moest hij daar de tijd voor nemen, geduldig afwachten en proberen te overleven in de resterende tijd. Het leek Aylan een strak plan. Eén persoon echter niet.
*’Wáár denk jij mee bezig te zijn?! Dit is niet vechten, maar gewoon een beetje rondleuteren.’ Zijn gedachten waren leeg. Tot een figuur op kwam doemen. Een man met lange bruin onverzorgde haren en in zijn rechterhand hetzelfde soort zwaard als Aylan zelf had.’Ik kan je niet toestaan nog meer wonden op te lopen.’
De conversatie werd ruw verstoord door de terugtrekking van Raven. Aylan voelde hoe zijn hand werd opengehaald. Lang duurde het dus ook niet voordat het rode sap van zijn hand af drupte, tussen zijn vingers door. Een monsterlijke grom verliet zijn mond. Iets wat sneller gebeurde dan hij zelf besefte. Intussen zag hij hoe Raven van één zwaard naar twee toverde. Natuurlijk, dat kon er nog wel bij. Die vampier had altijd wel een troef in zijn handen, dat had hij gewoon moeten weten. Toch zat er wel een plus puntje aan. Nu deze kaart open en bloot op tafel lag, had Raven waarschijnlijk weinig onplezierige verrassingen meer. Daarbij bedoelde hij niet dat de vampier niet niks meer in huis had, maar gewoon geen extra wapens bij de hand had.
*’Sta me toe, Aylan. We zullen samen vechten, allebei hebben we hetzelfde doel. Raven moet neer, en snel ook. Gebruik mijn techniek, jongen. Voor deze keer geef ik je toestemming.’
Vanaf dat moment hadden de twee een overeenkomst. Het zou gebeuren, wanneer Raven hem daar de ruimte voor gaf. Anders zou hij daar zelf wel voor zorgen. Wederom schoot de vampier met een bloedgang op hem af. Ik kan het niet zien,’ sprak de stem door zijn hoofd. Hij is zo goed als onzichtbaar. Flits. Twee aparte scherpe punten, gericht op twee verschillende plekken. Echter had Aylan de belangrijkste in het zicht: de ene die gericht was op z’n borstkas. Als reflex trok hij zijn eigen zwaard op, net op het moment dat Raven’s zwaard op het punt stond zich door zijn borst te jagen. De magiër zorgde dat de zwarte kling die van z’n tegenstander omhoog dwong, die uiteindelijk ondersteunend met zijn eigen zwaard. Echter had hij niet echt door dat zijn shirt half open gescheurd was door Raven’s ene zwaard. Want de ander, die waar hij weinig meer aan doen kon, boorde zich binnen een seconde door z’n schouder. Aylan bevroor even door de pijn die door hem heen schoot, direct, onmisbaar. ’Niet stilstaan, bewegen blijven!’ Hij herstelde zich, liet zijn zwaard afglijden en leidde zo ook het zwaard van Raven naar beneden. Tegelijkertijd trok Aylan zijn been omhoog, in een soort karate trap, gericht op Raven’s zij. Bewegen, bewegen, bewegen. Negeer de pijn. Hij draaide zijn lichaam half, zijn gewonde schouder naar achteren zodat het het zwaard bevrijdde. Of eigenlijk wat zijn schouder bevrijdde. Gelijk zette hij enkele vluchtige passen achteruit, terwijl het masker voor z’n gezicht oploste. Drip. Drip. Drip. Kleine bloedspatten vielen op de grond. ’Raven… Eerlijk gezegd heb ik het een beetje gehad om met jou verder te spelen.’ Ja, hij gebruikte het woord “spelen”, niet “vechten”, puur om de vampier te laten zien dat dit alles hem koud liet. ’Laten we dit snel eindigen, voordat je nog de hoop krijgt te gaan winnen.’ Zelfs al was dat het geval. Zelfs al zou Raven hem verslaan, dan zouden nog twee anderen zijn die de klus klaren konden.
Aylan keek zijn slachtoffer recht aan toen ineens een fel helder licht, om hem heen, naar de hemel reikte. Al gauw werd dat heldere licht overheerst door gitzwarte nevels, waartussen hij helemaal verdwenen was. De wereld kon niet naar binnen kijken, hij kon niet naar buiten kijken. Hij was van hen gescheiden terwijl hij een verandering onderging. Zijn oranje haren werden lang, kleurden ondertussen even zwart als het gordijn waarachter hij verdwenen was. Het gescheurde shirt had plaatsgemaakt voor een soort grijsachtige harnas vormt rondom zijn torso, rechterarm en het gezicht, wat eindigt vlak onder zijn ogen. Op het stuk blote huid waren zwarte, vlam-achtige markeringen te zien. Zijn zwarte broek was veranderd in een voortdurend zwart rokerige mantel. In één klap “sprong” het gordijn weg. Alsof een bom was afgegaan. Het zorgde voor een sterke luchtdruk, wat enkele planten die in de nabije omgeving stond plat aan de grond lagen, deed zand opwaaien. ’Normaal gebruik ik deze vorm niet. Je zou je gevleid moeten voelen,’ sprak Aylan. Zwarte dampen stegen aan hem voorbij de lucht in. ’Heb je nog wat speciaal te zeggen voordat ik je doormidden splijt?’

-Test, test-