Nice, someone to ruin my day.... /Zephyr

Ik liep al een tijdje rond in magier territorium, ik had verder toch niks te doen. En ja, liep. Torn mijn normaal trouwe vriend en vervoer had een dagje vrij genomen. Dat beest was echt overal bang voor, maar zijn raarste angst is die voor magiers. Hoe een hellpaard bang word van een magier weet ik niet. Hij heeft ook een bizarre angst voor wolven, het is bizar omdat mijn demon-vorm een wolf is. Nou, dus dat beest is nu ergens aan het lopen of eten en heeft mij er tot gedwongen om lopend een gebied te verkennen. Ik was inmiddels twee dagen onderweg en had mijn mensvorm ingeruild voor mijn demongedaante. Het vuur had ik gedoofd dus leek ik op een grote zwarte wolf. Erg bang om door zo'n magier gevonden te worden was ik niet. Ik kon teleporteren via schaduwen en ik wist maar een iemand die mij hier kende. Hij was dan wel de leider maar hij had me ook nog nooit in deze vorm gezien, de andere kenden mij zoiezo niet. Dat was het gene waar ik op hoopte. Kalm liep ik door, het was hier nogal....levend. Totaal slecht kon ik het niet noemen maar ik voelde me zeker niet op mijn gemak. Een magier zou ik wel aanvoelen komen, bij zulke mensen voelde je een kracht. Zeer handig. Daarover gesproken ik voelde iets, mijn nekharen schoten overeind en ik moest weer worstelen met mijn instincten. Ik wou proberen de magier, wie dat ook was, de indruk te laten scheppen dat ik een gewone wolf ben. Mijn show begon door dierlijk mijn oren te spitsen en mijn blik te draaien naar de magier. Ik gromde dierlijk zijn of haar kant op en hoopte dat ie erin trapte. Maar ik vond mijn eigen show zo ongeloof waardig als wat. De gene die mij bekeek moest wel een volslagen idioot zijn.

een diepe zucht verliet Zephyr zijn keelgat. Met zijn handen in zijn zakken gestopt keek hij verveeld rond. Zephyr maakte het eigenlijk niks uit of hij nu iets te doen had of juist niet. Het maakte voor Zephyr niet veel uit. Hij was namelijk het stille terug getrokken type. Nee, niet de verlegen of bange soort. Dat vond hij pas zielig, wezens die kinderachtig deden voor het kleinste dingetjes. Hoe zwak konden wezens wel niet worden? Maar goed, Zephyr kon je niet zwak worden. Waarom hij zich zo teruggetrokken hield was voor iedereen een vraag, er waren er wel enkelen die het aan hem hadden gevraagd, maar nog niemand had een goed antwoord gekregen. En dat zal ook zo een tijdje duren. Het is niet de gewoonte van Zephyr om vrienden voor het leven te maken. Dat gebeurd maar zelden, en meestal gebruikt hij die vrienden alleen maar om ze uiteindelijk weer na een tijdje links te laten liggen. Met zijn handen nog steeds in zijn broekzakken gestopt stapte Zephyr rustig op zijn gemakjes verder. Vandaag was het de dag van Zephyr om het gebied te controleren op 'onverwachte bezoekers' of hij het leuk vond wist niemand. hij deed wat er men van hem werd gevraagd en dat was al. Niet meer niet minder. Een nog diepere zucht verliet zephyr zijn keelgat toen hij de kracht van een indringer voelde. Geweldig, moest dit hem weer overkomen. Met een lichtte tegenzin omdat het teveel moeite was en teveel tijd verspilling was stapte Zephyr op zijn gemakjes naar de indringer. Een wolf? Weerwolf? Nee die hadden een andere geur. Een demon? Zal wel moeten aangezien een gewone wolf niet zo'n kracht zou hebben. Met een neutrale blik stond hij leunend tegen de boom en bleef zwijgend naar de wolf kijken. "Als je denkt dat ik daar in trap ben je wel heel dom voor een demon' sprak hij neutraal. Liet zien dat hij maar weinig interesse tot bijna geen interesse in haar had. 'Dus wat doet een demon op ons gebied' vroeg hij meteen zonder erom heen te draaien.

Ik stopte gelijk met mij act toen ik de magier zag, hij zag er niet uit als een idioot. Jammer. Ik keek omhoog om hem goed te bekijken. Ik wou veranderen in mijn mensvorm maar dan was nog een stuk groter dan mij. Hij keek me even zwijgend aan en zei toen neutraal "Als je denkt dat ik daar in trap ben je wel heel dom voor een demon' Ik liet mijn staart weer neutraal hangen en keek kil zijn kant op. ''Wie weet was je wel een volslagen idioot die gewoon Kst zegt en mij weg laat gaan. Maar ik jou voor mijn neus.'' en ik mompelde er zachtjes achterna ''Ook nog iemand die intimideerent groot is...'' Ik liet mijn kop even wat hangen en gromde wat. 'Dus wat doet een demon op ons gebied' Ik zwiepte wat uitdagend met mijn staart. ''Nou ik loop, jaag en verken.'' Antwoorde ik simpel. ''Jullie waken wel slecht over jullie gebied, ik ben hier nu al een tijdje en jij bent de eerste die ik zie.'' Ik keek weer omhoog en observeerde hem. Jek, erg groot. ''Jullie zijn trauwens niet echt van de hartelijke welkoms, of wel soms?'' Even keek ik weer kil en wachtte op zijn reactie.

Kalm keek hij haar aan. Hij moest sowieso niks met indringers te maken hebben. het maakte nu niet uit wat ze waren, heksen demonen, wat voor ras het ook was Zephyr moest er niks van hebben. Dat ze maar op hun eigen gebied blijven. Hij ging toch ook niet op die van hun voor weet hij wat voor reden deze demon nu op het gebied van de magiërs zat. Maar als het aan Zephyr hier ligt zal ze snel genoeg deze plek verlaten. Vrijwillig of niet, veel maakte het hem niet zozeer echt uit. ''Wie weet was je wel een volslagen idioot die gewoon Kst zegt en mij weg laat gaan. Maar ik jou voor mijn neus.'' Kort verontwaardigd snoof hij. "Iemand onderschatten is gevaarlijk, vooral niet als je op iemand anders terrein bevind' sprak hij dreigend, keek haar kil aan. Die meid had wel lef, om te zeggen dat ze dacht dat hij misschien wel degelijk een idioot was. alleen had ze het pech dat hij daar niet mee gediend was. ''Ook nog iemand die intimiderend groot is...'' Even kneep hij zijn smargard groene ogen half dicht." Problemen mee dan?' Vroeg hij even kil zoals hij al de hele tijd aan het spreken was. Niet dat het hem veel kon schelen, ze moest er maar leren mee leven. Er zullen altijd wel mensen zijn die groter dan jouw zij, dat is normaal ''Nou ik loop, jaag en verken.'' Antwoorde ze simpel. ''Jullie waken wel slecht over jullie gebied, ik ben hier nu al een tijdje en jij bent de eerste die ik zie.' Zephyr zijn spieren spanden zich allemaal meteen op waardoor het gevaar was dat zijn shirt uitgerekt werd, zelf wanneer zijn spieren los en relaxed waren spande zijn shirt al gevaarlijk om zijn lichaam heen. Met een simpele beweging stond hij recht. "Ik ben dan ook de enige die hier patrouilleert demon." Siste hij dreigend. "En voor zover ik me kan herinneren ben je nog lang niet op het hoofdkwartier terecht gekomen, vanaf dat je te dichtbij zou zijn geweest had ik je wel tegen gehouden" Zei hij simpelweg, het was zo. Hij had haar al een tijdje gevoeld maar had er nog niks tegen gedaan, vooral omdat ze niet te dichtbij was gekomen. ''Jullie zijn trauwens niet echt van de hartelijke welkoms, of wel soms?'' Even draaide Zephyr met zijn ogen 'nee dat zijn we niet, maar jullie demonen zijn erger dan de magiërs' hij keek haar recht aan "en volgens mij hoor je nog altijd respect voor anderen mensen te hebben, en in je dierlijke vorm blijven, is zeer onrespectvol" zijn ogen stonden hard.

Alles leuk en aardig hoor een gesprek maar ik had wel iets beters te doen dan blijven kletsen. Toen ik gestopt was met de slechte wolf act die er was had ik simpel geantwoord.  ''Wie weet was je wel een volslagen idioot die gewoon Kst zegt en mij weg laat gaan. Maar ik krijg jou voor mijn neus.'' Ik kreeg gelijk een antwoord. "Iemand onderschatten is gevaarlijk, vooral niet als je op iemand anders terrein bevind' hij sprak kil. Een kunstje dat ik ook kon dus sprak ik uitdagend terug ''Evengoed onderschat jij mij, wie zegt dat ik geen plan B heb.'' Ik had er ook degelijk een. Ik mompelde wat over zijn hoogte. ''Problemen mee dan?' Kort zwiepte ik met mijn staart en antwoorde zo droog mogelijk. ''Jep, eigenlijk wel'' Hij kon er niks aan doen maar dat betekende niet dat ik het goed moest vinden. "Ik ben dan ook de enige die hier patrouilleert demon." Siste hij dreigend. "En voor zover ik me kan herinneren ben je nog lang niet op het hoofdkwartier terecht gekomen, vanaf dat je te dichtbij zou zijn geweest had ik je wel tegen gehouden" Weer een zwiep met mijn staart. En besloot daar maar niks op te zeggen. Hem even een moment gunnen. Hij stond nu recht. Leuk, weer een centimeter erbij... Binnensmonds gromde ik en vervloekte ik mijn kleinheid. En die bijnaam, demon. Is dat niet een beetje racistisch? Het ligt vast aan mij, dat doen veel dingen. Maar toch ik ben zwaar beledigt. Nou ja, een beetje.  ''Jullie zijn trouwens niet echt van de hartelijke welkoms, of wel soms?' Zijn fel groene ogen draaide en hij antwoorde 'nee dat zijn we niet, maar jullie demonen zijn erger dan de magiërs' Een korte glimlach speelde met mijn lippen. Hij keek me recht aan en vervolgde "en volgens mij hoor je nog altijd respect voor anderen mensen te hebben, en in je dierlijke vorm blijven, is zeer onrespectvol" Gun me ook wat! Nu had ik de fantasie nog dat hij dacht dat mijn mens vorm groot is. Waarschijnlijk niet, maar ach. Ik keek even om me heen. Met mijn vleugels kon dat nog krap worden. Zijn harde ogen maakte wel de indruk dat dat de beste optie was. Als het bos in de fik vliegt is het jou schuld en ik veranderde terug. Wat vlammen speelde om me heen en ik stond daar als een gewoon meisje. Ik haatte deze vorm. Mensen dachten gelijk dat ik zwak was en kleineerde me met mijn kleinheid. De ironie. Ik drukte mijn vleugels plat op mijn rug om niks te raken. Het waren maar blaadjes en takjes maar met meneer gevoelloos voor me wist je het nooit. Ik keek hem boos aan ''Nu blij?'' Boos keek naar de geveerde dingen op mijn rug. ''Rot vleugels'' Kort keek op toen ik realiseerde dat ik dat hardop zei. Weer even kil als zijn eigen toon zei ik ''En nu?''

Ze verspilde zijn tijd. Hij moest haar gewoon van het gebied jagen en dan kon hij weer verder patrouilleren. Hoe langer hij hier met haar bleef staan kletsen, hoe langer het zou duren voor hij het hele gebied heeft gedaan. Hij was hier trouwens nog niet eens over de helft. Dus hij moet nog een hele rond gaan doen ook. Even kwam er een diepe zucht uit zijn keelgat. Dat deze demon maar niet al te lastig ging gaan doen. ''Evengoed onderschat jij mij, wie zegt dat ik geen plan B heb.'' Verveeld keek hij de wolf aan. Serieus? Meende ze dat nu serieus. "Wie zegt dat ik dat doe? Ik weet heus wel dat je een plan B hebt, maar het kan me geen barst schelen. Ik neem zelf niet eens de moeite om je in te schatten" sprak hij naar waarheid. "Dus onderschatten doe ik zeker al niet' Hoe durfde ze de te zeggen tegen hem dat hij iemand aan het onderschatten was. Dat was haast onmogelijk omdat hij niet eens de moeite nam om iemand te gaan inschatten. Dat was niks voor hem. Zephyr vond het best onrespectvol wegens hem dat ze nog steeds in haar dierlijke vorm bleef, niet omdat wou zien hoe klein ze in werkelijkheid was. Het kon hem niet veel schelen dat ze klein was. Kort knikte hij nadat ze terug was getransformeerd naar haar menselijke gedaante. ''Nu blij?'' Geamuseerd keek hij naar het kwade gezicht van de demon. Die wezens waren altijd veel te opvliegerig geweest. ''Rot vleugels'' hoorde hij haar mopperen. Kort trok hij een wenkbrauw op. ''En nu?'' Vroeg de demon. "En nu? Nu ga je van het gebied af en jaag je maar op uw eigen gebied, ik durf te wedden dat er daar veel meer plaats is voor die vleugels van jouw dan hier." Verklaarde hij simpel weg. Zet een stap waardoor hij nu vlak voor haar stond en boven haar heen torende.

"Wie zegt dat ik dat doe? Ik weet heus wel dat je een plan B hebt, maar het kan me geen barst schelen. Ik neem zelf niet eens de moeite om je in te schatten" "Dus onderschatten doe ik zeker al niet' Ik lachte geamuseerd, ik hielt ervan om mensen te irriteren. Vooral als ze mijn plannen in de weg zaten. Ik stond nu nogal opgevouwen. Ik was terug verandert en vroeg een tikkeltje boos ''En nu?'' Ik keek hem pissig aan en hij antwoorde simpel. "En nu? Nu ga je van het gebied af en jaag je maar op uw eigen gebied, ik durf te wedden dat er daar veel meer plaats is voor die vleugels van jouw dan hier." Hij ging recht voor me staan maar alsnog keek ik arrogant omhoog. Niet dat ik naar achter kon. ''Waarop moet ik daar eigenlijk jagen? Stenen? En over die vleugels, ik heb zo plek gemaakt.'' Met een korte grijns liet ik wat vlammen op mijn vleugels verschijnen. Ik zorgde ervoor dat ze nog niks aanstaken.

Zephyr verdoet zijn tijd hier. Hij had echt wel betere dingen te doen dan met een demon te praten. Hij had nog de hele dag om dit gebied te verkennen en hij was al een halve dag bezig. De kans is dan waarschijnlijk ook zeer groot dat hij tegen vanavond nog niet klaar zal zijn. geweldig. Moet dit hem weer overkomen. Hadden die demonen niets beters te doen dan op andermans gebieden te gaan jagen. Hij moet dit snel oplossen voor hij er nog veel meer tijd ging aan verspillen. Met een kort behendig gebaar streek hij met zijn vingers door zijn blonde haren terwijl zijn smaragd groene ogen nog steeds op die van de demon voor hem waren gericht. Toen ze had gevraagd wat er nu moest gebeuren maakte hij het haar meteen duidelijk. Dit was niet haar gebied, dus hoorde ze er ook niet op te jagen. ''Waarop moet ik daar eigenlijk jagen? Stenen? En over die vleugels, ik heb zo plek gemaakt.'' Meteen balde Zephyr zijn handen tot vuisten dat in zijn broekzakken verstopt zaten. Zijn lichaam spande zich lichtjes op." Luister goed demon, verbrand een blaadje, of beter gezegd raak er eentje aan en de volgende keer zorg ik ervoor dat enkele ledenmaten van jou niet meer zullen werken, begrepen" Sprak hij zo kil. De omgeving werd automatisch ook even korter, de geur van rottende dingen leek de omgeving de vullen, waarbij je al snel kots neigingen van kon krijgen. "Ik zal niet toestaan dat een demon ons gebied gaan verzieken."

Een rottende geur beet in mijn neus en ogen. Mijn ogen flikkerde even rood toen ik mij concentreerde op mijn plan. Mijn armen, vleugels en benen werden zwart en loste langzaam op in de schaduwen. Uiteindelijk was mijn lichaam verdwenen en kwam achter de magier weer te voor schijn. Waarna ze even duizelde. ''Wie zegt dat ik het wou laten affikken?'' Ik spreidde mijn vleugels zonder iets aan te raken. ''Wat denk je slecht over me'' zei ik met een poeslief stemmetje. ''Zolang jij mij niks doet, die ik jullie gebied ook niks.'' Even bekeek hem goed met een kleine glimp van verontrusing. Nee, ik bleef buiten zijn contact.