Revered by important visitor..

Julliette had nooit leider willen worden, maar iemand had haar volk moeten leiden en aangezien zij de oudste was geweest die op aarde was neergedaalt. Ze was neergedaald voor hem, enkel voor hem. Al haar daden hadden met hem te maken gehad sinds ze tyrion had leren kennen. Julliette had zich nog nooit eerder gehecht, nog nooit eerder was ze door de armen van liefde gegrepen. ze zag de wazige blik in Cathals ogen. had hij een flashback? Julliette had al eerder gemerkt dat haar soort wel vaker last had van beelden uit het verleden, vooral de aller oudsten werden soms overvallen door hun geschiedenis. Julliette zelf had er soms erge last van. De herinneringen konden haar helemaal van de kaart vegen. Ze had het al vaker gehad, het was niet echt prettig te noemen. 'Luister Julliette, natuurlijk rekent hij op jou, maar ik weet bijna zeker dat hij wil dat je zo nu en dan uitrust, als je niet genoeg rust in je hoofd hebt kun je Tyrion ook niet dienen. ' Zei hij zacht en geruststellend. zijn wijze woorden overvielen haar, het gebeurde niet vaak dat iemand haar wist te verassen met kennis. had hij gelijk? kon ze haar geliefde Tyrion niet dienen zonder rust? Misschien, alles in deze wereld moest in balans zijn, was zij in balans? Of meost ze een balans zoeken door plicht met ontspanning af te wisselen? Misschien. Langzaam werd ze losgelaten het was een opluchting en een verlies. Julliette wilde hem net vertellen dat hij wellicht gelijk had, dat ze het zou proberen maar dat plan werd met een stekende pijn in haar vleugel van de baan geveegd. Met een schokje zakte Julliette wat lager, een stekende pijn bleef aanhouden in haar gevoelige vleugel. Haar blik schoot er heen. Er stak een zwarte pijl dwars door de pees van haar vleugel. Haar blik gleed door haar omgeving. Ze waren verder gevlogen dan ze gedacht had, ze waren niet meer in hun veilige omgeving, ze waren buiten hun teritorium recht in dat van de vampiers belandt. Ze waren gezien en werden aangevallen. Julliette kon niet in de lucht blijven haar vleugel deed teveel pijn. Ze meost een noodlanding maken, een landing die veel weg had van een vrije val. De gewonde vleugel hing een tikje slapper toen ze op de grond landde. haar blik gleed over de ondode met hun rode ogen. Ze hadden wapens bij. Fijn, heel fijn Julliette haatte vechten, ze wilde geen wezens pijn doen, vijand of niet.

Hij overdonderde haar duidelijk met zijn woorden en ergens had hij niet verwacht, vooral van zich zelf niet. Hij was nog steeds in de war door alles, vooral door wat hij gezien had, het was zijn eerste keer dat hij terug keerde naar de verlede en het was nieuw voor hem, erg nieuw. Hij kon nog steeds niet geloven dat de engel die hij had gezien echt hij was...want eigenlijk zou ie veel en veel jonger zijn geweest. Cathal was zijn omgeving helemaal vergeten, wat echt niet vaak gebeurde en misschien kwam dat vooral doro dat hij echt heel erg in de war was. Maar toen hij Julliette los liet en ze plotseling door de pijl werd geraakt was er iets losgekomen, zijn verwarde blik verdween en hij zag hoe ze naar beneden viel, zonder een aarzeling trok hij zijn vleugels in en viel hij ook naar beneden, met zijn hoofd naar beneden en zijn arme gestrekt zodat hij meer vaart zou krijgen dan Julliette, hier was het vooral belangerijkt om op tijd je vleugels open te openen. Toen Julliette op de grond lande opende hij zijn ogen zodat ie met zijn voeten de grond raakte, gelukkig hing zijn zwaard achter zijn rug en hij kon het zo pakken wat ie ook deed. Hij ging beschermend voor Julliette staan, Zijn vleugels ingeklapt zodat hij ze zou kunnen gebruiken om te vluchten. De rode dode blikken keken hem aan en een paar haalde de lef ergens vandaan om met hun zwaarden op hem af te komen. Hij hield met 1 hand zijn zwaard ontspannen vast 'kalm blijven, rustig ademen.' hoorde hij in zijn gedachten en ademde uit. met gemak pareerde hij de eerste vampier, zijn lichaam bewoog kalm, hij had echt geen idee waar hij die kalmte vandaan had maar zijn hoofd stond helder zo als bij een krijgen hoorde. Hoewel bij de vampieren die een zwaard beheerste de hele arm mee werkte, werkte hier alleen zijn pols. Een paar stappen opzij en een paar stappen naar voren, Zijn zwaard bleef aan de gang, de vampieren hadden snel door dat ze hun snelheid moesten gebruiken. En nu was Cathal erg dankbaar dat Dingo met hem geoefend had want zo kan hij hun min of meer bijhouden. Natuurlijk had hij al eeuwen nooit meer zo gevochten tegen een groep en werd ie meerdere malen geraakt. Hij voelde steken, steken overal en hij wist dat ze dit niet zouden winnen. Het waren gewoon te veel! Zonder het zelf door te hebben opende Cathal zijn vleugels en ze gaven licht, veel licht, het was oogverblindend! als hij nog de heer had gediend zou iedereen die nu naar hem keek verbrand zijn, maar omdat ie gevallen was, werden ze alleen tijdelijk verblind. Toen dat gebeurde werd Cathal gauw normaal, hij hijgde zwaar maar wist dat hij de leidster uit dit gebied moest halen en snel ook! HIj rende naar haar toe, bracht zijn ene hand onder haar knieën en zijn andere hand onder haar oksels. Krachtig zette hij zich af en vloog omhoog, hij probeerde zijn versnelling op de hoogste te zetten maar hij was moe... Hij merkte niet eens dat een paar pijlen in zijn armen zaten, zijn zwaard hield ie nog steeds met 1 hand vast en hoopte dat hij Julliette niet mee had beschadigd...

Deze engel, deze jongen bracht Julliette in de war. Had hij gelijk? Was haar voornemen om ieder moment van de dag scherp te zijn verkeerd? Moest ze rust nemen zodat ze in evenwicht was? Het kon, het klonk als iets wat haar vader zou zeggen. God wat mistte ze hem, maar ze had haar keuze gemaakt ze had haar liefde voor Tyrion verkozen boven de liefde van haar vader. Hij had het gerespecteerd maar had haar wel uit zijn koninkrijk verjaagd. Pijn, stekende brandende pijn, een pijl dwars door haar vleugel Julliette kon niet anders dan naar beneden vallen. Ze keek naar de doodse blikken van de horde vampiers, ze kreeg koude rillingen van deze wezens ze waren zo kil, ze hadden geen levenslicht meer. Julliette voelde medelijden voor hen, ze was te goed van ahrt, dat maakte vechten een waar geestesconflict. Maar vechten moest ze neit, ze had een beschermer. Cathal hij verblindde de wezens tilde haar op, ging met haar weg. Ze voelde zijn vermoeidheid, de pijn van de pijlen in zijn arm. "Breng me naar huis..." Fluisterde ze zacht voor ze haar hand tegen Cathals kaak legde. Ze stuurde al haar energie naar hem verspreide een helend licht over zijn lichaam dat de pijlen verdrong en de wonden heelden. Maar Julliettes eigen pijn de eerdere verwarring en het geestelijk conflict door eht zien van de bloeddrinkers maakte haar ook zwakker. Cathals volledige genezing, zijn herstel van energiepijl had haar uitgeput, bracht haar buiten bewustzijn...

hij voelde zich uitgeput, hij had nog nooit zijn ware gedaante tegen andere wezens gebruikt, het had hem oneerlijk geleken en hij wist dat het ook was, een echte krijger streed met moed, hoop en eerlijkheid. En dus zou hij nooit meer echt dit gave van hem gebruiken. Het was gewoon oneerlijk, en ook al was hij neit altijd eerlijk, als nog...Vechte nwas heilig. Toen hij Julliette optilde en haar even aankeek zag hij verwaring, ze leek in de war door alles wat er gebeurde. "Breng me naar huis..." Fluisterde ze zacht voor ze haar hand tegen zijn kaak legde. Het voelde goed, haar aanraking dan. Cathal knikte en bleef door vliegen. Met zijn snelheid zouden ze gauw in hun territoria aankomen en dan zou hij haar pijl er uit kunnen trekken. Ondertusse terwijl hij vloog merkte hij ook dat zijn wonden niet meer zo veel pijn deden, toen hij daar een blik op wierp zag hij hoe ze geheeld waren...natuurlijk, Julliette had de kracht om een wezen weer te helen.. Hij keek weer naar de leider en zag hoe ze haar bewustzijn had verloren..Gelukkig waren ze er bij...Hij vloog meteen richting de Kathedraal richting de kamer van de leidster en was blij te zien dat de balkon deur open was.Zo kreeg hij geen gedoe ofzo met andere Engelen. Hij lande keurig op de balkon en trok zijn vleugels in, meteen liep ie naar binnen en legde haar neer op haar bed. Voorzichtig spreide hij haar gevonde vleugel en bekeek de pijl, hij zou het er uit moeten trekken. Cathal dacht snel na...Ondertusse pakte hij een doek en kwam gauw weer terug naar de leidster die daar bewusteloos was. Voorzichtig brak Cathal de einde van het pijl en tilde de vleugel zo zachtjes mogelijk op. Hij zag de pijlpunt naar buiten steken, hij pakte het vast en haalde diep adem..3...2..1.. Met een ruk trok hij het pijl er uit en gooide hij die aan de andere kant van de kamer weg, de doek die hij had gevonden hield hij onder haar wond voor het bloed, jammer genoeg bezat hij geen helende krachten om haar wond dicht te maken. Cathal scheurde zijn blouse in stukken en bond het strak om haar vleugel..Nu kon ie wachten..wachten tot het bloed een op zou houden met stromen...Bezorgd ging ie naast haar op het bed zitten en sloot zijn ogen terwijl hij probeerde te bedenken wat hij kon doen...

Julliette zag niet vaak engelen vechten en zeker niet doormiddel van hun ware aard. Het was effectief en handig om een meerderheid aan vijanden te verslaan. Maar was het eerlijk? Mochten ze hun kern zo gebruiken? Zo misbruiken? Julliette wist het niet. Het duurde niet lang voor ze weer in zijn armen belandde. Ze zag dat hij moe was, dat hij gewond was, het brak haar hart, ze wilde niet dat hij pijn leed. De keuze om haar krachten voor hem te gebruiken was dan ook snel gemaakt. Haar kracht had een keerzijde als ze teveel kracht gebruikte om anderen te helpen, stal haar lichaam die kracht van zichzelf. Je kon het zien als een energie overdracht. Ze verloor haar bewustzijn maar ze wist dat ze veilig - en gelukkig - was in zijn armen.

De beelden kwamen, de vreselijke beelden die haar vaker teisterden. Ze keek naar zichzelf, een jongere versie van zichzelf, ze huilde, ze huilde zo hard. Ze had verdriet, rouwde om iets. Een trouwe vriend was verdwenen, men dacht dat hij dood was, genseuveld in de strijd tegen demonen. Ze had het hem nog gezegd, hij had niet mogen gaan, ze hadden er ruzie over gemaakt, de laatste keer dat ze hem levend gezien had, had ze ruzie met hem gehad ze zou het nooit kunnen goedmaken , nooit. Haar jong eik verdween, alles werd donker, slijmerige tengels grepen haar beet, trokken aan haar ze probeerde te vluchten, maar werd meegetrokken naar de duisternis.

Trillend schoot Julliette overeind, ze was nat van het koude angstzweet dat zich over haar lichaam verspreid had. ze heeg keek met grote ogen de kamer rond. Het was maar een droom, het was maar een droom ze hoefde zich geen zorgen te maken. Haar blik bleef hangen op Cathal. Hij was hier, in haar vertrekken, op haar bed. Haar angst werd minder toen ze hem aankeek hij hd een geruststellend iets over zich hangen, iets dat haar lichtelijk kalmeerde maar haar ophol geslagen hart niet kon temperen. "Cathal..." Sprak ze zacht voor ze in tranen uit barstte. Er was niets te zien van de normaal zo wijze en kalme leidster der engel, nee wat hier zat, was een doodsbange verdrietige vrouw die op instorten stond.

Het was moeilijk, hij voelde zich nutteloos want hij kon niks doen behalve wachten en als ze koort zou krijgen die afkoelen. Hij hopte dat hij eht goed had gedaan. dat hij de pijl goed er uit had getrokken en geen stukjes er nog in zaten ofzo. Ergens voelde hij zich schuldig, het was zijn schuld, zijn schuld dat ze in problemen was gekomen, door zijn on oplettenheid waren ze bij de vampiers terecht gekomen..stom..stom.. Cathal keek naar de moeilijke gezicht van Julliette. Ze had een nachtmerrie... Ergens voelde hoe zich thuis bij haar, hij voelde vrede door zich heen gaan, een vrede die hij niet meer had gevoelt sinds ie gevallen was. Cathal wist neit eens hoezo hij gevallen was, het enige wat ie nog weet dat alles wazig en raar was, zijn vleugels deden pijn net als zijn hele lichaam..Alles was toen zo verwarrend, hij wist niet wie of wat hij was.. Gelukkig werd ie afgeleid door dat Julliette wakker werd, opgelucht halde hij adem. "Cathal..." Sprak ze zacht voor ze in tranen uit barstte. Cathal ging dichter bij zitten en veegde haar tranen weg 'sss..niet huilen... Je bent weer terug en veilig.' Zei hij zachtjes en sussend terwijl hij voorzichtig haar gezicht aanraakte..Misschien zou het de leidster goed doen om even niet wijs en kalm te zijn maar even uithuilen. 'hoewel, huil je emotie's maar uit, niemand hoort het of ziet het.' Zei hij zachtjes daarna en pakte haar hand vast waar hij een kneepje in gaf.

Het was vreemd nachtmerries, Julliette hield er niet van, vroeger, voor de val had ze geen nachtmerries gehad, een engel die niet gevallen was hoefde niet te slapen, hoefde niet te eten, ze waren verlost van alle behoeftes waarvan een wezen op aarde zich moest voorzien. Ja het was een hele aanpassing geweest voor de engel. Ergens was slaap een leuk iets, het was verlossend, in ieder geval als ze niet geplaagd werd door nachtmerries. Ze schoot wakker angst, overstuur, helemaal uit haar normale doen. Ze zag cathal, ze voelde een pijn in haar vleugel, pijn die lichtelijk aan het afzwakken was welliswaar. Ze wist niet geod waarom ze huilde, misschien werd al deze druk haar gewoon wel te veel. ja dat was het vast. Ze kon al die zorgen, als die verwarring, al die boze dromen niet aan. Cathal ging dichter bij zitten en veegde haar tranen weg, ze keek hem aan, recht aan, recht in zijn blauwe ogen. 'sss..niet huilen... Je bent weer terug en veilig.' Zei hij zachtjes en sussend terwijl hij voorzichtig haar gezicht aanraakte. Veilig, niemand was veilig zolang Tyrion niet de volledige macht had, maar ze viel hem niet in reden, ze was te moe, te kwetsbaar. 'hoewel, huil je emotie's maar uit, niemand hoort het of ziet het.' Zei hij zachtjes daarna en pakte haar hand vast waar hij een kneepje in gaf. Haar blik bleef even op hun handen liggen. Hij zag haar, maar hij was anders, voor hem hoefde ze niet altijd sterk te blijven. Langzaam kroop ze dichter naar hem toe even staarde ze twijfelend in zijn ogen voor ze haar dunne blanke armen om hem heen sloeg, haar gezicht begroef tegen zijn borst, haar ogen sloot. Hij liet haar tot rust komen.

Ergens had hij medelijden met deze leidster, hij voelde dat ze het echt zwaar had, echt heel erg zwaar. En niet alleen door die dromen, ze werd door veel gekweld ,dat kon hij zien, dat kon hij merken aan haar. Toen hi jze idat ze rustig mocht huilen zag hij haar even twijfelen maar ze kroop naar hem toe, en sloeg haar dunne slante armen om hem heen. Cathal was verrast maar sloeg ook zijn armen voorzichtig om haar heen en hield haar goed vast. Hij wou haar beschermen en daardoor opende hij zijn vleugels en maakte een soort kokon om hun heen. Hij sloot zijn ogen en legde zijn kin op haar kruin. Rust, stilte, vrede, het voelde goed om zo met haar te zitten, door zijn hoofd ging het zinnetje, net als in oude tijden. Hij wist niet waar het opsloeg maar wou Julliette er ook neit mee lastig vallen 'het spijt mij...Ik had beter moeten opletten waar we heen vlogen.' Zei Cathal na een tijdje, ja hij voelde zich echt heel schuldig. Hij wist dat het ook eerlijk is eerlijk zijn fout ook was geweest.

het was vreemd, ze had zich al zo lang sterk gehouden. Tyrion was de enige geweest die vlagen van ahar kwetsbare kant had gezien maar zelfs hij had de volle laag nog niet ervaren zoals Cathal nu deed. Julliette wist niet waarom, waarom ze zichzelf nu toeliet om die muren van wijsheid en kalmte te laten varen. Waarom ze zichzelf toeliet zich te laten beschermen door de armen van een ander. Ze voelde de zachte aanraking van veren, hij had zijn vleugels om haar heen gevouwen. 'het spijt mij...Ik had beter moeten opletten waar we heen vlogen.' Zei Cathal na een tijdje. Zacht schudde Julliette haar hoofd, richtte zich een beetje hoger op zodat ze hem kon aankijken. "Ik...Ik had het moeten zien, ik had je moeten beschermen, dat is mijn taak..." Fluisterde ze zacht. Ja haar taak, haar plicht, haar last.

Zacht schudde Julliette haar hoofd, richtte zich een beetje hoger op zodat ze hem kon aankijken. "Ik...Ik had het moeten zien, ik had je moeten beschermen, dat is mijn taak..." Fluisterde ze zacht. Cathal kon er niks aan doen maar hij moest zachtjes lachen en streelde wat haar weg uit haar gezicht 'Kom kom, ik ben geen kleine jonge meer dat je op mij moet letten.' Zei hij zachtjes en grinnikte nog na, hij bleef in haar prachtige blauwe kijkers kijken. 'zo als ik eeuwen geleden zei Julliette, mijn leven hangt van mij af en niet van jou of van welk ander engel ook.' Het kwam zomaar uit zijn mond en Cathal wist ook niet goed waarom hij het zei, maar die woroden kwamen hem bekend voor, als of hij ze ooit, eeuwen geleden had gebruikt om tegen dezelfde persoon dezelfde te zeggen voor er iets belangerijks ging gebeuren..

Zijn zachte gelach vulde de lege kamers van haar vertrek. Lichtelijk verbaasd keek ze naar de jonge engel. Wat vond hij zo grappig? Ze had haar woorden gemeend. Zijn aanraking was zacht, maar toch liet het haar hele lichaam tintelen. 'Kom kom, ik ben geen kleine jonge meer dat je op mij moet letten.' Zei hij zachtjes en grinnikte nog na, even glimlachte Julliette ook. "Voor mij, ben je echt nog wel een kleine jongen Cathal.' Sprak ze met een zoet lachje, nog steeds voelde ze zich slap en had ze pijn, maar toch, bereikte de glimlach haar ogen. 'zo als ik eeuwen geleden zei Julliette, mijn leven hangt van mij af en niet van jou of van welk ander engel ook.' Een verwarde blik verdreef haar glimlach, voor er een blik van herkenning verscheen. Die woorden, er was slechts een engel geweest die, die woorden tegen haar had gezegd. Julliette staarde Cathal bedachtzaam aan, nam hem helemaal in zich op. "Waarom ben jij gevallen Cathal?" Vroeg ze behoedzaam terwijl ze een stukje bij hem vandaan kroop, zichzelf ondersteunend tegen de achterwand van haar witte hemelbed.

Toen hij naar haar keek zag hij haar glimlachen, zelfs haar ogen glimlachte en weer verwonderde Cathal zich over hoe goed ie glimlach de leidster stond. "Voor mij, ben je echt nog wel een kleine jongen Cathal.' Sprak ze met een zoet lachje, Zijn grijns werd nogbreder dit was gewoon geweldig, maar toen hij die rare worden zei zag hij iets anders...Hij zag hoe een verwarde blik in haar ogen kwam en hij keek haar niet begrijpend aan, had hij iets fout gedaan? Hij zag hoe zij hem in zich nam, hoe zij alles goed bekeek als of ergens op zijn lijf een antwoord was... "Waarom ben jij gevallen Cathal?" Vroeg ze behoedzaam terwijl ze een stukje bij hem vandaan kroop, zichzelf ondersteunend tegen de achterwand van haar witte hemelbed. Cathal haalde zijn hand door zijn haar 'ik heb geen idee...Ik denk dat ik gewoon gevallen ben voor mijn liefde voor gokken..' Zei hij kalm en eerlijk, hij wist echt niet hoe hij gevallen was, Jace had hem verteld dat ie al van af zijn vroege jaren van gokken hield, van gokken met inzet en soms was hij niet helemaal eerlijk...

waarom bezorgde deze jongen haar toch zo'n knagend gevoel? Alsof ze hem kende, hem zou moeten kennen. maar dat kon niet, hij was jong en de enige engel die op hem leek, was eeuwen geleden, al lang voor zijn geboorte gestorven, of nou ja, vermist. En iemand die zo lang van de radar verdwenen was, was a ; een demoon - maar aan die optie wilde ze niet denken - of b ; je was dood. Dat waren de enige aannemelijke opties. Natuurlijk snapte hij haar verwarring niet, ze snapte het zelf maar half. Cathal haalde zijn hand door zijn haar 'ik heb geen idee...Ik denk dat ik gewoon gevallen ben voor mijn liefde voor gokken..' Zei hij kalm en eerlijk, dat kon ze voelen. "Je hebt geen herinnering aan je verleden? Heb je eigenlijk wel enig benul wie je bent?...Wie je kan geweest zijn? "Dat laatste was zachter dan een fluistering. Het kon niet? Toch? Haar hersenen draaiden op volle toeren, hoe moest ze dit oplossen? Uitdokteren?

Hoezo deed ze zo? Cathal hield er niet van als wezens zo deden, voor hem moest soms alles klaar en duidelijk worden gezegd anders voelde hij zich echt verward, net als nu.. "Je hebt geen herinnering aan je verleden? Heb je eigenlijk wel enig benul wie je bent?...Wie je kan geweest zijn? "Dat laatste was zachter dan een fluistering. Cathal dacht diep na, na een tijdje schudde hij zijn hoofd, zijn hoofd was leeg, net een zwrte gat. 'Nee...Ik ben blijkbaar heel hard op mijn hoofd gedonderd toen ik viel, want het is net een zwarte gat, het is leeg en laatst, toen we vlogen kreeg ik mijn eerste herinneringen..' Het laatste was zacht geweest en hij keek beschamend toe, het was erg dat hij zo weinig wist van zijn verleden. Het was gewoon erg dat een engel van zijn leeftijd bijna niks wist van zijn verleden...

Ze zag de verwarring in zijn ogen, natuurlijk wekte dat haar medelijden op. Maar ze meost het weten, die plaaggeesten uit het verleden moesten ophouden. Cathal dacht diep na, na een tijdje schudde hij zijn hoofd, zoals Julliette had gedacht had hij echt geen enkele herinnering aan wie hij was. 'Nee...Ik ben blijkbaar heel hard op mijn hoofd gedonderd toen ik viel, want het is net een zwarte gat, het is leeg en laatst, toen we vlogen kreeg ik mijn eerste herinneringen..' Het laatste was zacht geweest en hij keek beschamend toe, Julliette keek de jonge engel vol medelijden aan, voor ze zijn hand vastnam en er een bemoedigend kneepje ingaf. "Dan gaan we zorgen dat je, je herinneringen terugkrijgt Cathal. " Sprak ze vriendelijk, ja Julliette zou hem helpen, en zo zou ze ook zichzelf helpen, zo zou ze zeker weten of hij degene was wie ze dacht dat hij was. Een zachte vermoeide geeuw ontsnapte aan haar keel voor ze zichzelf langzaam neerlegde. Julliette was nog steeds uitgeput en vermoeid van de pijn. Haar blik bleef op Cathal rusten. "Je mag vannacht blijven al je wilt, jij zult ook wel moe zijn." Sprak ze zachtjes. Julliette zat er niets mee in, vroeger, in het rijk van hun schepper was ze altijd omringd geweest door soortgenoten, dus nee ze vond het niet erg om haar kamer te delen.

Hij voelde haar medelevende blik op zijn lichaam branden en keek haar weer aan toen ze zijn hand vastpakte en een kneepje in gaf...Ergens moest het anders om zijn, hij moest haar aanmoedigen om haar hoop niet op te geven. "Dan gaan we zorgen dat je, je herinneringen terugkrijgt Cathal. " Sprak ze vriendelijk, Cathal keek in haar blauwe ogen en twijfelde 'nee..Jij hebt het al zwaar genoeg om de volk te leiden Julliette, en trouwens, tot nu toe leefde ik prima zonder verleden.' Zei hij kalmpjes en zag hoe ze weer gaat liggen. Ze was vast moe en die verwonding doet er vast niet beter op..Je mag vannacht blijven al je wilt, jij zult ook wel moe zijn." Sprak ze zachtjes. Nu pas voelde hij weer de vermoeing weer de baas worden over hem, ja hij was moe, heel moe en hoewel Cathal wist dat ie beter terug kon naar zijn kleine huisje, wou een deel van hem hier blijven als of hij iets belangerijks zou ondekken. 'Ik blijfwel en vaak over jou slaap.' Zei Cathal zachtjes en streelde haar gezicht even voor hij gemakkelijk ging liggen met genoeg ruimte tussen hun in en nog voor zijn hoofd de kussens raakte viel hij in slaap, een diepe slaap. Alles was helder in zijn slaap, voor een ander wezen zou het licht oogverblindend zijn maar toen Cathal de plek herkende waar hij over droomde voelde hij zich meteen thuis. Ander engelen liepen kalm rond, sommige lachte en de andere danste weer een dans, maar alles nam een wending, plotseling werden de engelen serieus, iedereen stond recht ne luisterde naar de heer die vroeg welke engelen vrijwillig ten strijd wouden trekken tegen de demonen. Cathal keek van af de zijkant toe en zag..Hoe een jonge met witte haar en blauwe ogen van zijn troon af ging 'Ik...' Maar voor Cathal verder kon horen wat ie jongen wou zeggen voelde hij hoe hij werd terug getrokken, weg uit zijn dromen richting de werkelijkheid...

Julliette wilde deze jongen echt helpen, ze wilde ervoor zorgen dat hij wist wie hij was, en ergens moest ze toegeven dat ze dat zelf ook wilde weten. 'nee..Jij hebt het al zwaar genoeg om de volk te leiden Julliette, en trouwens, tot nu toe leefde ik prima zonder verleden.' Zei hij kalmpjes. Julliette glimlachte zachtjes. Hij was onzelfzuchtig. "Leiderschap houdt meer in dan alleen het volk leiden Cathal, het houd ook in dat ik mijn soort help, zelfs al is het slechts een engel die hulp nodig heeft." Sprak ze op die typische ik-ben-heel-oud-en-de-leider-manier die Julliette zo goed hanteerde. 'Ik blijf wel en vaak over jou slaap.' Zei Cathal zachtjes en streelde haar gezicht even voor hij ging liggen, het was vreemd, geliefkoosd worden. Julliette was het niet meer gewoon om zo close met iemand te zijn, ze had al te lang in isolement geleefd. Ze keek naar de jonge engel die in slaap leek te vallen. Ze bestudeerde zijn gelaat, keek hoe hij vredig lag te slapen. Ze stond zichzelf ook een moment van rust toe, haar gaven werkte beter als ze sliep. Ze zou genezen tijdens haar slaap, dat wist Julliette uit ervaring.

Het duurde niet lang, Julliettes slaap. Ze had nooit veel slaap nodig gehad, en dat was maar goed ook, ze had niet veel tijd om te slapen, Julliette was een bezige bij, die haar hele leven weidde aan haar plicht, aan hulp bieden aan anderen. De vrouwelijke engel wist niet beter, niemand had haar ooit anders geleerd. Langzaam kwam ze uit bed, haalde ze het verband van haar geheelde vleugel voor ze naar het balkon liep. haar blauwe ogen waren omhoog gericht naar de duisternis van de nacht, met zijn fonkelende sterren erin.

"Leiderschap houdt meer in dan alleen het volk leiden Cathal, het houd ook in dat ik mijn soort help, zelfs al is het slechts een engel die hulp nodig heeft." Sprak ze op die typische ik-ben-heel-oud-en-de-leider-manier. Cathal grinnikte zachtjes maar haalde zijn schouders op 'rust nou maar eerst, het zal je goed doen,' Zei hij zachtjes en bleef haar aankijken. Het was een prachtige engel maar ergens wist hij diep in zich zelf dat deze dame ook anders kon zijn.... Zijn nacht was raar en die droom was ook raar. wie was die jonge engel? was het iemand belangerijks? Hij zat op de 10 troon wat veel betekende.....Cathal werd met allemaal vragen wakker en een zachte zucht verliet zijn mond.. Even keek hij opzij war hij geen lichaam kon vinden van Julliette en de frisse wind verried dat ze buiten was. Langzaam stond Cathal op en liep ook naar buiten, geruisloos ging hij naast de leider staan en keek voor zich uit 'Julliette...?' vroeg hij rustig...Moest hij dit wel doen? Ze zou hem voor gek verklaren..Geërgerd haalde Cathal een hand door zijn haar en dacht na 'Kende jij de engelen die dicht bij de heer zaten?' vroeg hij na een tijdje en keek haar even twijfelend an maar zijn blik ging gauw weer naar voren.

het was koud buiten, maar Julliette negeerde het. Ze hechte veel te veel belang aan de nachten buiten om ze op te geven door een windje. Deze frisse avonden herrinnerde haar aan haar oude leven. Aan het neerkijken op de aarde, aan het rondrennen op de witte weides, aan het slapen tussen de bomen die altijd vruchten droegen, aan het zitten op haar eigen troon. Julliette wist niet waarom de stilte van de nacht haar zo kalmeerde. Misschien omdat ze sommige van haar broeders en zusters kon zien? De engelen van de dierenriem waren daarboven ergens. Waakten over de mensen, zoals de anderen van haar soort. 'Julliette...?' De rustig klinkende woorden haalden de engel uit haar stroom van herinneringen. Langzaam draaide Julliette zich naar hem om. Zwakjes glimlachte ze. "Wat is er Cathal?" Vroeg ze zachtjes terwijl ze hem afwachtend aankeek. 'Kende jij de engelen die dicht bij de heer zaten?' vroeg hij na een tijdje. Zijn vraag overviel haar, maar ze zag dat hij het er zelf ook moeilijk mee had, dat haar antwoord belangrijk voor hem was. "Ja ik ken ze." Even zweeg de vrouwelijke engel. Nog steeds vond ze het lastig om over haar verleden te praten. "Ik was een van hen...voor ik viel." Haar stem stokte even, maar de diplomatische Julliette herstelde zichzelf snel. "Waarom wil je dat weten Cathal?" Vroeg Julliette met een bedachtzame blik in haar ijselijke ogen.

Zwakjes glimlachte ze. "Wat is er Cathal?" Vroeg ze zachtjes terwijl ze hem afwachtend aankeek. Cathal wist niet of dit wel zo slim was, misschien had ze er herinneringen aan, die diep in haar zaten. Misschien was het gevoelig en hij wou haar niet verdrietig maken ofzo. Uitienldeijk halde hij ergens moed vandaan en vroeg ie het.. "Ja ik ken ze." Even zweeg de vrouwelijke engel. Cathal probeerde haar reactie te peilen maar wou haar ook niet te veel aankijken om haar in verlegenheid ofzo te brengen. "Ik was een van hen...voor ik viel." Haar stem stokte even, maar de diplomatische Julliette herstelde zichzelf snel. "Waarom wil je dat weten Cathal?" Vroeg Julliette met een bedachtzame blik in haar ijselijke ogen. Catha lslikte even en dacht weer na over zijn woorden 'Ik wou weten of er misschien engelen tussen zaten die in de oorlog vertrokken en of je mij wat meer er over wilt vertellen hoe het daar was..' Zijn stem klonk onzeker en Cathal voelde zich ook neit zo lekker bij dit alles.

Ze had gedacht dat hij nog wel een tijdje zou slapen. Maar blijkbaar was zij niet de enige die niet veel slaap hoefde te nuttigen. Natuurlijk was zijn vraag lastig. Het was deprimerend om aan het leven te denken dat ze achter haar had gelaten. Je zou denken dat de pijn na een tijd zou slijten, en misschien was dat ook wel zo, maar toch, het bleef haar pijnigen. Natuurlijk, ze had zelf voor har vertrek gekozen en als ze de keuze opnieuw zou moeten maken zou ze precies hetzelfde antwoord geven. julliette had voor hem gekozen, en dat zou ze weer doen, toch? 'Ik wou weten of er misschien engelen tussen zaten die in de oorlog vertrokken en of je mij wat meer er over wilt vertellen hoe het daar was..' Zijn stem klonk onzeker. Een moment schoten haar ogen weer naar hem en bleven daar ook hangen. een meelevende blik was op Julliettes gelaat te bespeuren. "Natuurlijk wil ik je er meer over vertellen." Sprak de engel vriendelijk voor ze haar hoofd weer naar de sterren richtte. "Degene die op de tronen bij de heer zaten, waren de eerste engelen, de prototypes zeg maar. Vandaar dat het voor ons moeilijker is om ons aan te passen. Wij zijn puurder dan de andere van onze soort, de mens was er nog niet toen wij gemaakt werden. Degene die op de hoogste tronen zaten waren het oudste, ik zelf zat ergens in het midden. Toen Lucifer, de stralenste van ons allen en de oudste onze vader verried werd hij verbannen naar de diepte van de hel samen met zijn volgelingen. De eerste decenia hadden we niet veel last van hem, hij hield zich schuil, maar daarna, daarna bracht hij onrust over allles wat leefde onze vader kon het niet aanzien en vroeg daarom aan zijn moedigste krijgers om af te dalen en Lucifer in te tomen. Ikzelf was niet in staat om ten strijde te trekken, mijn vader heeft me..." Ze stopte even, het was lastig erg lastig om dit alles luidop te zeggen. "Hij heeft me te zacht van hart gemaakt, ik, ik heb de neiging om alles en iedereen te helpen, zelfs als ze onze vijand zijn. Uiteraard sinds mijn tijd op aarde heb ik geleerd die neiging te onderdrukken, maar toen? Nee, ik was niet in staat om te vechten. " Weer onderbrak ze haar verhaal. Een brok had zich in haar keel gevormd, beelden van die tijd schoten door haar hoofd. "Mijn vriend daarintegen, degen die me zoveel geleerd heeft, me over al mijn angsten heeft heen geholpen en me zo vaak heeft laten lachen, werd wel gevraagd ten strijde te trekken. Ik smeekte hem het verzoek te weigeren, we hadden allemaal de verhalen over lucifer en zijn volgelingen gehoord, ik was bang, bang om hem te verliezen, die angst maakte me zo boos toen hij niet wilde luisteren...Ik zei dat ik hem haatte...dat ik hem nooit meer wilde zien. Natuurlijk meende ik het niet, ik was gewoon bang, ik gaf om hem...teveel. Toen de strijders terug kwamen, was hij er niet bij, hij...hij was gevallen in de strijd tegen de demonen. Ik...ik heb hem nooit kunnen zeggen dat het me speet....ik.." Julliette voelde de warme tranen die over haar wangen rolden. Die herrinnering was zo pijnlijk, al eeuwen liep de engel met een schuldgevoel rond.

Cathal zag haar blik en meteen had hij spijt dat hij gevraagd had naar de engelen en dat ze of ze wat meer wou vertellen over het verleden.. Hij keek haar aan terwijl ze begon te praten. Natuurlijk wil ik je er meer over vertellen." Sprak de engel vriendelijk voor ze haar hoofd weer naar de sterren richtte. "Degene die op de tronen bij de heer zaten, waren de eerste engelen, de prototypes zeg maar. Vandaar dat het voor ons moeilijker is om ons aan te passen. Wij zijn puurder dan de andere van onze soort, de mens was er nog niet toen wij gemaakt werden. Degene die op de hoogste tronen zaten waren het oudste, ik zelf zat ergens in het midden. Toen Lucifer, de stralenste van ons allen en de oudste onze vader verried werd hij verbannen naar de diepte van de hel samen met zijn volgelingen. De eerste decenia hadden we niet veel last van hem, hij hield zich schuil, maar daarna, daarna bracht hij onrust over allles wat leefde onze vader kon het niet aanzien en vroeg daarom aan zijn moedigste krijgers om af te dalen en Lucifer in te tomen. Ikzelf was niet in staat om ten strijde te trekken, mijn vader heeft me..." Cathal bleef haar rustig aan kijken en dacht na ondertusen over haar woorden, soms als ze iets vertelde zag hij weer zijn droom voorzich en nog ene paar oude beelden schoten door hem heen."Hij heeft me te zacht van hart gemaakt, ik, ik heb de neiging om alles en iedereen te helpen, zelfs als ze onze vijand zijn. Uiteraard sinds mijn tijd op aarde heb ik geleerd die neiging te onderdrukken, maar toen? Nee, ik was niet in staat om te vechten. " Weer onderbrak ze haar verhaal. Een brok had zich in haar keel gevormd, beelden van die tijd schoten door haar hoofd. "Mijn vriend daarintegen, degen die me zoveel geleerd heeft, me over al mijn angsten heeft heen geholpen en me zo vaak heeft laten lachen, werd wel gevraagd ten strijde te trekken. Ik smeekte hem het verzoek te weigeren, we hadden allemaal de verhalen over lucifer en zijn volgelingen gehoord, ik was bang, bang om hem te verliezen, die angst maakte me zo boos toen hij niet wilde luisteren...Ik zei dat ik hem haatte...dat ik hem nooit meer wilde zien. Natuurlijk meende ik het niet, ik was gewoon bang, ik gaf om hem...teveel. Toen de strijders terug kwamen, was hij er niet bij, hij...hij was gevallen in de strijd tegen de demonen. Ik...ik heb hem nooit kunnen zeggen dat het me speet....ik.." Weer schoten beelden door zijn hoofd, hij zag strijd, kreten en overal donker bloed, de engelen streden moedig en het leek er op dat ze gingen winnen..Catha lzag haar tranen en sloot zijn armen troostend om zijn heen en de woorden rolde uit zijn mond: 'geen zorgen, hoewel je boos was en je woorden erg waren kon ik voelen dat je niet meende.' het kwam er zacht uit zijn mond en Cathal had echt geen idee waar ie het overhad...

Het verleden, al zo ver heen en toch zo dichtbij. Je verleden achtervolgde je als de schim van een persoon die je ooit geweest was. natuurlijk willde ze haar kennis over het verleden met deze engel delen. Ze zag hoezeer hij behoefte had aan die kennis, hoe het verleden zijn leermeester kon zijn. haar verhaal doen was lastig. Julliette had nog nooit met iemand over de grillen van haar verleden gesproken. ze wist niet waarom ze het nu wel vertelde, Julliette had het gevoel alsof hij het al wist, en toch ook weer niet. haar herinneringen ophalen had een grotere emotionele inpakt op haar dan Julliette ahd verwacht. De beelden sloegen in als bommen. Ze voelde de troostende armen. Als in een reflex greep Julliette zijn shirt vast verschool ze haar hoofd voordat haar schouders begonnen te schokken. 'geen zorgen, hoewel je boos was en je woorden erg waren kon ik voelen dat je niet meende.' het kwam er zacht uit zijn mond. Julliette stopte met huilen, ze verstijfde helemaal. Waar had hij eht over? Wat bedoelde hij? Was dit een grap? Langzaam maakte de engel zich van hem los, keek hem aan met rode ogen van het huilen. "Waar heb je het over Cathal? Waarom zeg je dat? Je...je was er niet bij....Of..." Haar blik werd verward, ze bleef hem aanstaren. Hij had geen herinneringen aan zichzelf, hij was op aarde beland zonder dat hij eht wist. Kon het? Was hij het?

Hij had geen idee waarom de woorden zijn mond uitkwamen en hij begreep het ook niet waarom hij zo iets zei. Hij begreep het niet echt en wist ok niet wat te antwoorden. "Waar heb je het over Cathal? Waarom zeg je dat? Je...je was er niet bij....Of..." Haar blik werd verward, ze bleef hem aanstaren. Cathal slikte zachtjes en keek haar ook an met verwarde helderblauwe ogen 'Ik..Ik weet het niet, het schoot zo uit mij voor ik iets aan kon doen...het spijt me dat ik het vroeg.' Zei Cathal zacht, liet haar los en sprijde zijn vleugels, al gauw vloog hij de lucht in. Hij wou haar niet nog verdrietiger maken en dan moest ie weg, veilig ergens heen zo als zijn huis, ja daar was het veilig en dar kon ie nadenken hoopte hij...Cathal bleef vliegen tot ie uiteindelijk bij een huisje aankwam, het was niet prachtig of groot maar binnen was het knus en gezellig en je zag zo nu en dan wat bezettingen van de jaren heen.